“Νοσταλγία. Γι’ αυτό ήρθες. Είσαι τουρίστας στα δικά σου νιάτα”.
Trainspotting 2
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Ήμουν 21 όταν παίχτηκε το πρώτο Trainspotting. Μ’ έναν φίλο πήγαμε στον κινηματογράφο να το δούμε. Ο Αντρέας φοβόταν μήπως επηρεαστεί κι αρχίσει να παίρνει ηρωίνη. Κι αυτό ήταν κάτι που δεν θ’ άρεσε στη μάνα του.
Εγώ δεν είχα τέτοιους φόβους. Όχι ότι δεν ήμουν επιρρεπής στους εθισμούς -πάσης φύσεως. Όμως είχα έναν φίλο που ήταν πρεζόνι. Είχα περάσει πολλές ώρες μαζί του, βλέποντας τον να χτυπάει το κεφάλι του στον τοίχο, όταν προσπαθούσε να την κόψει. Κι είχα αποφασίσει τότε ότι μπορεί να έκανα πολλές μαλακίες στη ζωή μου, όμως πρέζα δεν θα ‘παιρνα.
Είδαμε την ταινία, ενθουσιαστήκαμε, και μετά πήγαμε στο σπίτι του Αντρέα και μεθύσαμε ως τα ξημερώματα. Την επομένη επέστρεψα στη Σούδα, όπου υπηρετούσα. Κι ο Αντρέας στην Πάντειο, για τις σπουδές ψυχολογίας.
~~
21 χρόνια μετά γυρνάω απ’ τη δουλειά στο σπίτι. Τρώω, κοιμάμαι λίγο. Ο Τηλέμαχος, ο γιος μου, καλεί μια φίλη του στο σπίτι, για να παίξουν μαζί Animal Jam και Minecraft. Η Νέλλη, εξουθενωμένη απ’ τον καύσωνα και τη δουλειά, βλέπει “Φιλαράκια”.
Βάζω σκούπα, σφουγγαρίζω κι όταν τελειώνω -κοντεύει δέκα- βγάζω βόλτα την Πέρλα. Οι εικοσάχρονοι είναι στα καφέ και στα μπαρ, Παρασκευή βράδυ και καλοκαίρι. Πηγαίνω με το σκυλί απ’ το Seven, να δω αν έφερε κάτι καινούριο. Βρίσκω το T2.
Γυρνάω σπίτι, βάζω ένα ποτήρι κρασί, παίρνω πασατέμπο και καθόμαστε να το δούμε, με το air-condition ανοιχτό και τις μπαλκονόπορτες κλειστές.
~~
Είμαι 42 χρονών (σχεδόν). Ο Ρέντον – Γιούαν Μακγκρέγκορ, που πλέον είναι σταρ, μέχρι και στο Star Wars έπαιξε, λέει σε κάποια σκηνή: “Έπαθα έμφραγμα. Μου έβαλαν έναν ανοξείδωτο κρίκο.Μου είπαν ότι θα ζήσω άλλα τριάντα χρόνια. Άλλα τριάντα χρόνια! Και τι θα κάνω τριάντα χρόνια; Είμαι 46 και την έχω γαμήσει!”
Οι (αντι)ήρωες της νεότητας μας έχουν παντρευτεί, κάποιοι έχουν παιδιά, ο ένας έπαθε το πρώτο του έμφραγμα, ο άλλος παίρνει βιάγκρα. Κυρίως όμως, είναι κουρασμένοι.
Αναπολούν τα λάθη τους, τους έρχονται εικόνες απ’ την πρώτη νεότητα (την πρώτη ταινία), προσπαθούν να θυμηθούν πώς ήταν παιδιά.
“Ωραία δεν θα ήταν να είχαμε ένα βίντεο από την παιδική μας ηλικία; Να βλέπαμε πώς ήμασταν;” με ρωτάει η Νέλλη.
~~
Ο Ρέντον στην πρώτη ταινία είχε κοντοκουρεμένο κεφάλι. Έτσι ήμουν περίπου κι εγώ, εξαιτίας του στρατού.
Το πρόσωπο του Γιούαν φρέσκο τότε, όπως ήμασταν κι εμείς. Είκοσι κιλά λιγότερα κουβαλούσαμε. Φρεσκαδούρες.
Και τώρα μεσήλικες (σχεδόν 42). Πατεράδες. Ο Αντρέας τέλειωσε τη σχολή και το μεταπτυχιακό. Τέλειωσε κι άλλη σχολή. Παντρεύτηκε, έκανε παιδί, χώρισε. Σπάνια μιλάμε στο τηλέφωνο. Ακόμα ψάχνει να βρει -κάτι.
Κι εγώ διόλου έξαλλος πια. Δεν ξενυχτώ ως τα ξημερώματα πίνοντας. Δεν αντέχω κάτι τέτοιο. Βλέπω τις ταινίες σε DVD, τρώγοντας πασατέμπο.
~~
Μόλις τέλειωσε η ταινία, στις δύο το πρωί, και βγαίνω στο μπαλκόνι, για να γράψω νοσταλγικά κείμενα. Όμως δεν νοσταλγώ.
Δεν μου λείπουν τα έξαλλα χρόνια της νεότητας. Ίσως γιατί τα έζησα, έτσι όπως ήθελα και μπορούσα. Λάθη κάναμε, τους στόχους μας δεν τους πετύχαμε -έτσι όπως νομίζαμε, αλλά περάσαμε όμορφα. Και συνεχίζουμε.
Ίσως αυτό που κατάφερα να μάθω απ’ τα λάθη, τα πάθη και τα σαράντα δυο (σχεδόν) χρόνια μου, το πιο σημαντικό, είναι ότι κάθε μέρα έχει αξία.
Χωρίς να χρειάζεται να είναι σπουδαία, χωρίς να χρειάζεται να είσαι σπουδαίος.
Κάποιες φορές αρκεί να παρατηρήσεις τις φράουλες που φάνηκαν στη γλάστρα του μπαλκονιού. Να δεις το βαθύ μπλε του ουρανού στις εννιάμιση το βράδυ με το πρώτο άστρο να βλασταίνει.
Να δεις μια ταινία στον καναπέ σου πίνοντας κρασί, μασουλώντας πασατέμπο.
Δεν ακούγονται συναρπαστικά, αλλά χωράνε πολλή ζωή. Κι αν βάλεις στη μέση και λίγη τέχνη, λίγη γραφή, ζωγραφική, μουσική, κάμποσο σεξ και πολλή αγάπη, ό,τι σ’ αρέσει να κάνεις τελοσπάντων, τότε δεν σου φτάνουν οι ώρες της μέρας -και της νύχτας.
~~
“Σοφός”, έλεγε κάποιος, “είναι ο άνθρωπος που ζει σύμφωνα με την ηλικία του”.
Εγώ θα έλεγα ότι σοφός είναι εκείνος που αγαπάει κάθε ηλικία του.
Αρκεί να επιλέγεις το παρόν, αντί να νοσταλγείς για το παρελθόν και να ζεις ελπίζοντας σε κάποιο μέλλον. Αυτό μαθαίνεις στη μέση της ζωής, αυτό γνωρίζεις όταν είσαι μεσήλικας: Η ζωή είναι τώρα.
Έπειτα βρίσκω αυτή τη φωτογραφία απ’ την πρώτη ταινία. Τη συγκρίνω με την πάνω, εκείνη των μεσήλικων που έχασαν το τρένο.
Οι εικοσάχρονοι μοιάζουν να τους χλευάζουν, να μας χλευάζουν. Καλά κάνουν κι αυτοί. Ένας εικοσάχρονος με μυαλό και συνήθειες σαραντάρη είναι αξιολύπητος.
Choose life?
Μάλλον, πιο πολύ μ’ αρέσει: Enjoy life.
Μια φορά ζεις. Και μην σε νοιάζει για τα τρένα που έχασες. Αυτές δεν ήταν οι καλύτερες διαδρομές της ζωής σου; Όταν χάθηκες, αυτές δεν ήταν;
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~