Τελευταία φορά που αγόρασα CD των Travis, ακόμα υπήρχαν πάνω στις θήκες εκείνα τα αυτοκόλλητα της ifpi τα οποία, για να μην αφήσουν σημάδια στο πλαστικό, ζεσταίναμε με έναν αναπτήρα για να ξεκολλήσουν.
Μια ντουζίνα χρόνια μετά η παρέα του Fran Healy, έκανε ολοκληρωτικό λίφτινγκ και μας συστήνεται και πάλι. Καμιά φορά η επιτυχία που κάνει ένα σχήμα είναι τόσο εκκωφαντική που το μεγάλο hit στοιχειώνει κάθε επόμενη κυκλοφορία με αποτέλεσμα να ακούς την μουσική του σα να βλέπεις μια ταινία με γυαλιά μυωπίας διαφορετικών βαθμών από την ανάγκη σου. Βλέπεις τελικά αυτό που θέλει να σου πει ο σκηνοθέτης ή χρησιμοποιείς την φαντασία σου επηρεασμένος από τις προηγούμενες δουλειές του;
Είναι αλήθεια πως όταν είδα το πρώτο βίντεο του “Everything at once” σοκαρίστηκα. Οι μετεφηβικοί μου ήρωες είναι πλέον μια παρέα μεσηλίκων που κάποια από αυτούς σίγουρα πηγαίνουν τα εγγόνια τους βόλτα στα πάρκα της Γλασκόβης. Ειδικά ο Fran Healy, frontman και βασικός συνθέτης της μπάντας έχει μετατραπεί σε μια φιγούρα βγαλμένη από επεισόδια του Homeland, κάτι ανάμεσα σε παππού και πράκτορα εν αποστρατεία.
Αυτά όσον αφορά στην εικόνα. Όλα τα υπόλοιπα δεν έχουν γεράσει, έχουν απλά ωριμάσει. Οι ενορχηστρώσεις παραμένουν στην φιλοσοφία «ακουστικές κιθάρες, φωνές, έγχορδα και μινιμαλισμός». Λυτές συνθέσεις, όμορφοι στίχοι και όμορφη pop μουσική.
Η αφήγηση ξεκινάει με το “What will come”, ένα μαγευτικό κομμάτι που θυμίζει τις παλιές α λα Nigel Godrich παραγωγές τους. Πλούσιο και ονειρικό χτίσιμο, πλήρης μελωδία και όμορφο μήνυμα για το αύριο.
Συνεχίζουμε το ξεφύλλισμα της νουβέλας και περνάμε μέσα από πανέμορφους σταθμούς, σε ένα ταξίδι αναφορά στην post brit pop εποχή. Άξιο αναφοράς και το πρώτο single “Everything at once” που κινείται σε ένα πολύχρωμο και πολύμορφο μονοπάτι, διασχίζοντας και παλιότερες ακόμα διαδρομές.
Το “3 Miles high” παραμένει ένα τόσο χαρακτηριστικό τραγούδι, που μας αναγκάζει να αποδεχτούμε την επιτυχία αυτής της αναδόμησης του σχήματος, το οποίο βυθίστηκε στην εσωστρέφεια την τελευταία δεκαετία.
Κορυφαία στιγμή του album είναι το “Idlewild” που ο Healy τραγουδάει μαζί με την Βρετάνη soul τραγουδίστρια, Josephine Oniyama. Ένα ανάμειγμα κιθαριστικής pop και soul αισθητικής, με δύο φωνές τόσο διαφορετικές που κουμπώνουν μαζί σαν στοιχεία της φύσης που έψαχναν καιρό το άλλο τους μισό.
Σε μια χρονιά που βιώνουμε τον έναν χαμό μετά τον άλλο, ευτυχώς έχουμε την χαρά να ζούμε και όμορφες επιστροφές.
Οι Travis είναι πάλι εδώ κι αυτό μόνο χαρά μπορεί να φέρει στους οπαδούς της παραδοσιακής Βρετανικής μουσικής.
8/10