Υπάρχουν καλλιτέχνες εκεί έξω που φτιάχνουν μουσική όπως ο Οδυσσέας έφτιαξε τον δούρειο ίππο. Απλοϊκές για τον ακροατή συνθέσεις, στίχοι που μένουν στο μυαλό και εύκολα ταυτίζονται με προσωπικές ιστορίες, τραγούδια pop με την αυθεντική έννοια της λέξης. Δημοφιλή. Τα τραγούδια αυτά έρχονται να λειτουργήσουν με την ιδιότητα του δούρειου ίππου, καταφέρουν να εισχωρήσει ο καλλιτέχνης στο μυαλό, στην ψυχή των ακροατών κι εκεί να μπορέσει να δείξει το πραγματικό του έργο. Καταφέρνει να πάρει και την δεύτερη και την τρίτη ευκαιρία από το ακροατήριο του κι εκεί να αποδείξει πως ούτε εύπεπτος είναι, ούτε pop με την παρεξηγημένη έννοια. Κάπως έτσι συναντηθήκαμε μουσικά με τον Βαγγέλη Μαρκαντώνη πριν περίπου 8 χρόνια. Ο τραγουδιστής της «Ανοιχτής Θάλασσας» ήταν στο μυαλό μου ο συνθέτης του «Άλεφ» και του «Όλα είναι απλά», δύο τραγουδιών που με ανάγκασαν να τον ακούσω λίγο παραπάνω κι ανοίγοντας τις πύλες της δικής μου Τροίας, να του επιτρέψω να μου παρουσιάσει το μουσικό του είναι. Ο Μαρκαντώνης τα είχε καταφέρει ακόμα καλύτερα από τον Οδυσσέα μιας και δεν χρειάστηκε να διαφωνήσουμε πουθενά και παραδόθηκα άνευ όρων στο αδιαμφισβήτητο μουσικό του ταλέντο.
Φέτος, ο Βαγγέλης Μαρκαντώνης μας παρουσιάζει την 2η προσωπική του δουλειά με τίτλο «Ας έρθει τώρα η βροχή». Μια μουσική νουβέλα με δέκα αυτοτελείς ιστορίες, άκρως αυτοαναφορικές όπως κάθε δουλειά του. Ένα ταξίδι ανάμεσα σε λαϊκά και blues ηχοχρώματα, τόσο πλούσιο σε εικόνες όσο μια διαδρομή με το αυτοκίνητο στους πιο δύσβατους χωματόδρομους της ελληνικής υπαίθρου.
Γραμμένο όλο σε ένα υπόγειο δώδεκα σκαλοπάτια κάτω από τη γη, με το προσωπικό στίγμα να διαχέεται στα 37 λεπτά και στα 10 κομμάτια του δίσκου, αφού η παραγωγή είναι του ιδίου, το «Ας έρθει τώρα η βροχή» μας συστήνει τον δημιουργό Βαγγέλη Μαρκαντώνη όπως πραγματικά είναι. Εύθραυστος, κυκλοθυμικός και ενθουσιώδης.
Μας τραγουδάει για μια «Παγωμένη καρδιά» που δεν μπορεί να σωθεί, για μια αποτυχημένη απόπειρα φλερτ με μια Ιταλίδα που δεν γνώριζε λέξη Αγγλικά («Ostinato Rigore»), για την δική του «Χιονάτη» με το μικρό όνομα. Μας κερνάει λυρισμό μιλώντας μας για μια «Άλλη ζωή» και μας αναγκάζει να σωπάσουμε μελοποιώντας σπαραχτικά το υπέροχο ποίημα «Νυχτερινή σιγαλιά» του Γεώργιου Αθάνα.
Μπορεί να είναι σύντομη μια διαδρομή που διαρκεί μόλις 37 λεπτά, οι δέκα της σταθμοί όμως σε αναγκάζουν να την επαναλάβεις ξανά και ξανά, ψάχνοντας κάθε φορά και κάποιο καινούργιο υπέροχο τοπίο στον ανοιχτό της ορίζοντα.
9/10