του Νικήτα Φεσσά
Ένα ξεχωριστό φιλμ (spin-off) όπου ο Tom Hardy – ηθοποιός που έχει γίνει διάσημος για τη σωματικότητα του και τη ‘μέθοδο’ στην οποία έχει μαθητεύσει με επιτυχία – πρωταγωνιστεί ως η εξωγήινη συμβιωτική/παρασιτική Νέμεσις του Spider-Man, χωρίς όμως τον Spider-Man (καθότι τα δικαιώματα του τελευταίου ανήκουν πλέον στη Marvel) ; Εκ πρώτης όψεως ακούγεται καλούτσικη σαν ιδέα που πέφτει στα meetings που συμμετέχουν τα στελέχη των στούντιο. Μια ιδέα όμως που θα μπορούσε να εξαντληθεί σε ένα δίλεπτο τρέιλερ – όπως δυστυχώς τελικά και έγινε.
Ένα υβρίδιο ρομαντικής κομεντί, σωματικού τρόμου, επιστημονικής φαντασίας, ένα Δρ. Τζέκιλ και Κύριος Χάιντ με ολίγον ή αρκετό από Alien, The Thing, ή το πιο πρόσφατο Life, που όμως εν τέλει καταλήγει να μη λειτουργεί αρκούντως καλά ως τίποτα από τα παραπάνω, και που στις καλύτερες στιγμές του απλά προσφέρει πράγματα που έχουμε ξαναδεί δεκάδες φορές, και εκτελεσμένα πολύ αρτιότερα.
Ο χαρακτήρας του Venom (τον είδαμε για πρώτη φορά στη μεγάλη οθόνη στην τρίτη –αδικημένη από τους κριτικούς – και τελευταία ταινία που σκηνοθέτησε ο Sam Raimi με πρωταγωνιστή τον Άνθρωπο-Αράχνη, με τον Tobey Maguire στο ρόλο) δημιουργήθηκε από τους David Michelinie και Todd McFarlane. Παρόλο που δεν είναι από τους πιο γνωστούς στο ευρύ κοινό ήρωες (ή μάλλον κακούς), ωστόσο προσφέρει εκ πρώτης όψεως αρκετές δυνατότητες στον σκηνοθέτη και τον σεναριογράφο. Εδώ εν πολλοίς αναπαρίσταται ως ψύχωση και εξωτερικοποιημένο αχαλίνωτο/παντοδύναμο Id, στον αντίποδα του καταπιεσμένου και loser alter ego του, του ρεπόρτερ δρόμου, Eddy Brock. Με σκοτεινό χιούμορ και βαθιά φωνή είναι μακράν το καλύτερο κομμάτι της ταινίας, αλλά και της ερμηνείας του Hardy.
Κατά τα άλλα ο τελευταίος μοιάζει εδώ να είναι έξω απ τα νερά του, ειδικά στο πρώτο, άνευρο και κουραστικό πρώτο μέρος της ταινίας (όταν από τόσο νωρίς το φιλμ πάει ‘σπρωχτό’ και αγκομαχώντας, δεν μπορεί να είναι καλός οιωνός), θυμίζοντας την άλλη κακή στιγμή της καριέρας του, με τίτλο This Means War. Yπάρχει σοβαρή περίπτωση ο Hardy να μην μπορεί να παίξει τέτοιου είδους κωμωδία, η οποία χρειάζεται ένα πολύ συγκεκριμένο ραφινάτο χάρισμα και τάιμινγκ, και στην οποία διέπρεψε ο Cary Grant, και πιο πρόσφατα οι George Clooney και ο Pierce Brosnan. Tο όλο φιάσκο εδώ παραπέμπει σε κακές στιγμές (στο ίδιο είδος) του εμφανούς ειδώλου του Hardy, Marlon Brando (βλέπε, π.χ., το Η Κόμισσα από το Χονγκ Κονγκ). Σε αυτό δεν βοηθάει και η μηδενική χημεία που ο Hardy (δεν) μοιράζεται με τη συμπρωταγωνίστριά του, επίσης καλή ηθοποιό γενικά (που εδώ όμως δεν το δείχνει, ή δεν έχει την ευκαιρία να το δείξει), Michelle Williams, με τις σκηνές μεταξύ τους να είναι από άβολες έως μουδιαστικές. Επίσης ο Hardy παίζει τον Brock (προ-οσμώσεως) ως νευρωτικό – κατά δήλωσή του, μία από τις βασικές εμπνεύσεις του ήταν οι ήρωες του Woody Allen. Δύσκολα όμως (και λόγω φιζίκ) μπορεί να πείσει ως τέτοιος χαρακτήρας.
Ο μεγαλομανής και γενοκτονικός κακός του Riz Ahmed θυμίζει ύποπτα Elon Musk (κάτι που είναι καλό για όλους εμάς που σιχαινόμαστε τον Musk και ό,τι αυτός αντιπροσωπεύει, αν και εκ μέρους του Χολιγουντ η συγκεκριμένη κίνηση είναι μάλλον φτηνή και υποκριτική, καθότι λαμβάνει χώρα αφότου ο Musk έχει πάρει ήδη την κατρακύλα — δρυός πεσούσης πας liberal ξυλεύεται, και τα συναφή).
Όταν όμως σε μια ταινία οι καλύτερες στιγμές είναι το cameo του Stan Lee και οι σκηνές μετά τους τίτλους τέλους, τότε αυτό δεν μπορεί να είναι καλό. Γενικώς η ταινία του Ruben Fleischer (του Zombieland και του Gangster Squad)είναι κάπως ό,τι να ’ναι τονικά, ενώ τεχνικά και αισθητικά δυστυχώς μας πάει δέκα και πλέον χρόνια πίσω, σε πράγματα που έκανε η Μarvel τότε, όπως τον Aπίθανο Χαλκ με τον Edward Norton. Εκεί παραπέμπει και η κλιμάκωση της τρίτης πράξης που λαμβάνει χώρα (έκπληξη!) πάνω σε ουρανοξύστες, κάτι που η Μarvel έχει εδώ και καιρό καταφέρει να παρακάμψει με πρωτότυπες εναλλακτικές. Η μάχη μεταξύ Venom και του κακού (αν και ο Venom δεν είναι φυσικά ακριβώς καλός όταν η δίαιτά του περιλαμβάνει ωμά κεφάλια ανθρώπων/ζώων) μοιάζει τόσο πολύ με βιντεοπαιχνίδι που παραπέμπει στον CGI όλεθρο εκείνης μεταξύ Superman και Steppenwolf, στην πρόσφατη πατάτα με τίτλο Justice League.
Οι υπόλοιπες τρεις βασικές σκηνές/σεκάνς δράσης επίσης δεν είναι καθόλου πρωτότυπα εκτελεσμένες. Η Μarvel έχει πλέον εγκαταλείψει και την κουραστική ιστορία προέλευσης (origin story), κάτι που το Venom δεν αποφεύγει. Τέλος, στις πολύ κακές (και κακόγουστες) σκηνές της ταινίας: ένας εντελώς αχρείαστος θηλυκός Venom. Σίγουρα ένα team τριών σεναριογράφων, συν τον ίδιο τον σκηνοθέτη/σεναριογράφο μπορούν και καλύτερα από αυτό. Γενικώς η ταινία του Fleischer χρειάζεται απεγνωσμένα αυτό το σπιρτόζικο κάτι που διαθέτουν οι καλύτερες στιγμές της κινηματογραφικής Marvel.
Ειρωνικά το επόμενο project του Fleischer θα είναι η μεταφορά του μυθιστορήματος του R. L. Stevenson με ήρωα(/ες) τον Dr Jekyll και Mr Hyde, για το BBC με πρωταγωνιστή τον Chris Evans, ο οποίος πρόσφατα κρέμασε την ασπίδα του μετά από μια δεκαετία ως Captain America στο σύμπαν της Marvel. Η τελευταία μοιάζει (μετά από αρκετές δοκιμές) να έχει, σε γενικές γραμμές, βρει την (ή μια) επιτυχημένη συνταγή του είδους, αλλά αυτή η συνταγή παραμένει παιδική, family-friendly, και ξεχνιέται αμέσως. Εάν στούντιο όπως η Sony και η Fox (στην οποία μέχρι τώρα ανήκαν οι X-Men και οι Fantastic Four — πλέον τα δικαιώματα επέστρεψαν στη Marvel, συνεχίζει να έχει αυτά του Deadpool) θέλουν να διαφοροποιηθούν, και δεν είναι δα ακατόρθωτο να το κάνουν, θα πρέπει να ποντάρουν στα πιο ενήλικα κοινά και στον κινηματογράφο των ειδών (και των υβριδίων των ειδών), αλλά πάντα με ενήλικο προσανατολισμό.
Το Venom θα μπορούσε να είναι ένα ακριβό cult B-movie (βλ. Ηellboy). Θα του ταίριαζε περισσότερο από το να πακεταριστεί ως λουστραρισμένο (και ευνουχισμένο) μπλοκμπάστερ. Θα μπορούσε να είναι μία διασταύρωση του The Fly του Cronenberg και του The Mask (το tagline της ταινίας με τον Jim Carrey ‘From zero to hero’ ταιριάζει και στο Venom). Τελικά καταλήγει αισθητικά να μοιάζει με το Spawn (ταινία εικοσαετίας, και πάλι από χαρακτήρα του McFarlane), ενώ ο Hardy που έχει διαπρέψει σε ρόλους αντιήρωα (βλ. Μad Max), αλλά και κόμικ κάκου (Bane), και που είχε αποφύγει τελευταία στιγμή να αναμειχθεί το όνομα του (θα έπαιζε τον Rick Flagg) στο εκτρωματικό Suicide Squad εδώ μοιάζει να μπλέκει σχεδόν χωρίς λόγο (o ίδιος έχει δηλώσει ότι δέχτηκε το ρόλο γιατί ο Venom είναι ο αγαπημένος ήρωας του γιου του — η Williams πιο πραγματίστρια ή ειλικρινής είπε ότι το έκανε για τα λεφτά) στη μηχανή του κιμά του Χόλιγουντ με ό,τι αυτό συνεπάγεται – παραδείγματος χάριν ήδη παραπονέθηκε για τα σαράντα με πενήντα λεπτά που κόπηκαν από την ταινία στο τελικό μοντάζ.
Παρά ταύτα η Sony προσπαθεί προφανέστατα να αρμέξει το franchise των χαρακτήρων της Μarvel (έχει ήδη ανακοινώσει ταινίες όπως το Sinister Six, με πρωταγωνιστές ‘κακούς’/αντιπάλους του Spider-Man, χωρίς τον Spider-Man) που της έχουν απομείνει. Και ο Hardy έχει ήδη υπογράψει για τρεις ταινίες Venom. Τώρα κατά πόσον μετά από αυτό το αποτέλεσμα θα τηρηθεί ο αρχικός προγραμματισμός, θα εξαρτηθεί προφανώς από τις εισπράξεις στο ταμείο.
Εναλλακτικοί τίτλοι: Ο Ξενιστής στη Στέγη, Παρασιτοκτόνο
Βαθμολογία 2/5
Ευχαριστούμε το Cineland Παντελής στο Ρέθυμνο για τη φιλοξενία.