Από τον Αλέξανδρο Λιτσαρδάκη
Ο αμερικανικός λαός, όπως και κάθε εκλογικό σώμα στα πλαίσια της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, βρίσκεται εγκλωβισμένος σε ένα δίπολο. Trump or Hilary?
Όποια αναφορά στις δημοσκοπήσεις είναι αστεία, όχι γιατί οι δημοσκόποι είναι ανίκανοι ή “τα παίρνουν”, αλλά για τον πολύ απλό λόγο ότι το πολιτικό σύστημα είναι ασταθές και οι παραδοσιακές κομματικές ταυτότητες πλέον ανύπαρκτες. Οι δημοσκόποι δεν είναι σε θέση να διενεργήσουν αντιπροσωπευτικές έρευνες, καθώς η κοινωνία δείχνει τη δυσπιστία της απέναντι τους, θεωρώντας τους κομμάτι του αποτυχημένου πολιτικού συστήματος.
Η μονομαχία για τον προεδρικό θώκο είναι γνωστή. Ένας δισεκατομμυριούχος ακροδεξιός αντιπαρατίθεται με την πρώτη γυναίκα υποψήφιο στην ιστορία των προεδρικών εκλογών των ΗΠΑ.
Ή πιο λυρικά, ο πιο επικίνδυνος δημαγωγός μετά τον Χίτλερ αντιπαρατίθεται με μια πρώην πρώτη κυρία με ιστορικές ιμπεριαλιστικές διαθέσεις που ξεπερνούν τα όρια της ανθρώπινης φαντασίας.
Η μέγγενη του δίπολου οδηγεί πολλούς στην επιλογή ‘’the lesser of two evils’’.
Η πραγματικότητα όμως είναι διαφορετική : Πρόκειται για δύο τρομακτικούς υποψηφίους !
Η μεν είναι αναντίρρητα η εκπρόσωπος της Wall Street. Οι τραπεζίτες, οι χρηματιστές και όλα τα ισχυρά lobbies των ΗΠΑ ποντάρουν στην υποψηφιότητα της. Τα χέρια της όμως είναι λερωμένα. Βαμμένα με το αίμα δεκάδων χιλιάδων πολιτών της Μέσης Ανατολής.
Την περίοδο που εκτελούσε χρέη Υπουργού Εξωτερικών, Ιράκ, Λιβύη, Αφγανιστάν, Συρία, Υεμένη βομβαρδίστηκαν ανελέητα με αμέτρητους νεκρούς στρατιώτες και πολίτες, γυναίκες και παιδιά.
Γενικά η υποψήφια των Δημοκρατικών φαντάζει πιο πολεμοχαρής και από τον Πάνο Καμμένο. Με εξαίρεση ότι αυτή αντιλαμβάνεται πότε τελειώνει το Halloween και μαζεύει στη ντουλάπα τις στολές της. Ο Πάνος ζει ακόμη στη δικιά του Στρατιωτούπολη.
Ο δε οικονομικά πανίσχυρος με την αντιαισθητική μουσταρδί περούκα, υποψήφιος των Ρεπουμπλικανών (;) έχει ένα ισχυρό πλεονέκτημα έναντι της Hillary. Είναι άφθαρτος (πολιτικά).
Ωστόσο ιστορικά κατέχει ένα αηδιαστικό σεξιστικό προφίλ, ακραία ρατσιστική
ρητορική και γενικά αλλεργία σε όποιον είναι… διαφορετικός από τον ίδιο. Υπόσχεται απροκάλυπτα (σε αντίθεση με την αντίπαλο του) ατέρμονες πολέμους στη Μέση Ανατολή και τείχη μίσους και ξενοφοβίας, που θα πρέπει να τα πληρώσουν φυσικά οι ‘’κατώτεροι’’ Μεξικανοί. Όλα τα παραπάνω χρησιμοποιώντας το μαγικό ραβδί του δημαγωγού, εκμεταλλευόμενος την υπνωτισμένη αμερικανική κοινωνία.
Προσβλέπει σε συνεργασία με τη Ρωσία του Πούτιν, γεγονός που μακροπρόθεσμα ενδέχεται να φέρει διάλυση του ΝΑΤΟ και μία μαζική γεωπολιτική αποσταθεροποίηση παγκοσμίως. Επιθυμεί την κατάργηση όλων των εμπορικών συμφωνιών και το κλείδωμα των εμπορικών συνόρων, γυρνώντας την παγκόσμια οικονομία σε εποχές συγκεντρωτισμού προ παγκοσμιοποίησης, γεγονός που δε θα πρέπει να ανησυχεί μονάχα τους θιασώτες της ελεύθερης αγοράς.
Εν ολίγοις το δίλημμα του αμερικανικού εκλογικού σώματος είναι ‘’bombings with piano’’ or ‘’bombings with violins’’. Ποια είναι η απάντηση σε αυτό το δίλημμα ;
Είναι προφανής: No bombings, but peace!