Η ”ένθεη” Αφροδίτη
Μπορεί να ακουστεί σαν τσιτάτο, μπορεί να αγγίζει τα όρια του αυτονόητου ή του γραφικού, αλλά τρία πράγματα πιστεύω πως παραμένουν ίδια και απαράλλαχτα σ’ όλη μας τη ζωή: το αποτύπωμα των χεριών, το μικρό μας όνομα και το επώνυμο. Σε παλιότερους χρόνους, μάλιστα – όταν δεν είχαν ξεθυμάνει οι συμβολισμοί στον τόπο μας – τα ονόματα των ανθρώπων δεν συνιστούσαν απλά και μόνον στοιχεία ταυτότητας ∙ κάτι δηλαδή σαν ένα ισόβιο αποτύπωμα – διαβατήριο, συνυφασμένο αποκλειστικά με μία χρηστική ανάγκη. Απεναντίας, εξέφραζαν πρωτίστως ιδιότητες, ενώ συχνότατα κουβαλούσαν ιστορίες, και μύθους θαυμαστούς, που εντυπώνονταν ανεξίτηλα πάνω στη θνητή μας βάρκα, προσδίδοντας έτσι ξεχωριστό νόημα στα ταξίδια μας… Αφροδίτη, Θεόφραστος, Αριστόβουλος! Κάθε όνομα και μία ιερή παρακαταθήκη. Ένα ιερό σενάριο και μία πυξίδα ικανή να εμπνέει και να προσανατολίζει τον ταξιδιώτη, ιδίως στις κρίσιμες δοκιμασίες, όταν η Ζωή τον καλούσε ν’ αποφασίσει μπροστά σε δίστρατα.
Προεκτείνοντας, λοιπόν, την αλληλουχία αυτής της ονοματολογίας, η περίπτωση της βουλευτού του Σύριζα κ. Αφροδίτης Θεοπεφτάτου δυστυχώς δε θα μπορούσε παρά να θεωρηθεί ως μία «θεόσταλτη» κωμικοτραγική αναίρεση της βαριάς κληρονομιάς που τα ονόματά της φέρουν. Κοντολογίς, μολονότι θα περίμενε κανείς να τιμά και, γιατί όχι, να δικαιώνει τις θεόπνευστες αξίες του κάλλους (Αφροδίτη) και της ιερότητας (Θεοπεφτάτου), εντούτοις οι πρόσφατες δηλώσεις της οτιδήποτε άλλο αντικατοπτρίζουν, εκτός από την ωραιότητα της αρχαίας Θεάς – και το θέτω πολύ κομψά. Κατά μίαν άλλη έννοια – όπως, υποθέτω, θα διακωμωδούσαν σαρκαστικά οι επικοινωνιολόγοι – η ριζοσπάστης βουλευτής Κεφαλληνίας (εδώ γελούν έως και τα μπρόκολα) κυριολεκτικά λαμπάδιασε τη μοναδική της ευκαιρία να μονοπωλήσει το πάνθεο της δημοσιότητας, προς όφελός της ιδίας και της εκλογικής της πελατείας!
Σύμφωνα δε με θεόκουφη δήλωσή της, και μοχθώντας η δύσμοιρη ώστε να καταξιωθεί την εύνοια του πολιτικού της προϊσταμένου (βλ. Καίσαρας Αλέξιος ο Θεοβάδιστος), δήλωσε ωσάν γνήσια αυλικός της Μαρίας Αντουανέτας ενώπιον του εξαθλιωμένου της λαού: «μόνο όσοι πίνουν, καπνίζουν και βγαίνουν για καφέ θα επιβαρυνθούν από τους φόρους». Και αυτό, λίγες μόλις ώρες προτού υποθηκεύσει το μέλλον των επερχόμενων γενεών με τη θεομίσητη ψήφο της. Δίχως αιδώ, δίχως ντροπή, δίχως να έχει τον παραμικρό ενδοιασμό, την στιγμή που σε λίγο θα ενεχυρίαζε μέχρι και τα ύστατα καταφύγια ενός ανθρώπου… Ένα τσιγάρο, έναν καφέ, ένα ποτήρι κρασί, δηλαδή ακόμη και τις πλέον ανέξοδα διαφυγές, στην καθημερινή πολιορκία που το κομματικό της σινάφι αποφάσισε κυνικά να επιβάλλει στο λαό μας. Στην ουσία, πίσω από τις θεοπάλαβες δηλώσεις της βουλευτού, κρύβεται, για μία επιπλέον φορά, η ίδια αδήριτη αλήθεια: προτάσσοντας την κομματική της συμμόρφωση ως δήθεν θεόσταλτο σχέδιο, η εν λόγω κυρία δεν ενδιαφέρθηκε για τίποτε άλλο, παρά για τη διατήρηση του κόμματος της στη νομή της εξουσίας, απαραίτητη προϋπόθεση για τη διάσωση και του δικού της πολιτικού «σαρκίου».
Σε αυτό το σημείο, βέβαια, ενδεχομένως κάποιος να αναρωτηθεί εύλογα: «καλές οι αναφορές στους συμβολισμούς των ονομάτων, άντε και να δεχτούμε πως η κ. Αφροδίτη είναι εξ ολοκλήρου μία ζωντανή αναίρεση της ταυτότητάς του εαυτού της, αλλά, ρε παιδί μου, τι τα θέλεις όλα τα βαρύγδουπα επίθετα περί θεόκουφων, θεομάχων, Θεοβάδιστων κ.ο.κ;
Σέβομαι την ένσταση σου, αγαπητέ αναγνώστη, αλλά, τουλάχιστον στα δικά μου μάτια, εδώ ακριβώς λανθάνει η καθολική καταστρατήγηση των αξιών της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Και αυτό, γιατί δίχως το μηδαμινό, προσχηματικό ενδοιασμό, η ”Αφροδίτη του Σύριζα” δεν πατσαβούριασε μονάχα την παρακαταθήκη των αγώνων της Αριστεράς για ανθρώπινη αξιοπρέπεια, αλλά, καθώς θα έλεγαν και οι μαθητές μου, απλά το τερμάτισε… Που σημαίνει πως ξεπέρασε, με αξιοζήλευτη ομολογουμένως ευλυγισία, ακόμη και την υστερία των πιο πωρωμένων Ταλιμπάν (και δεν μού φταίνε σε τίποτε οι ένθεοι ζηλωτές του Αλλάχ να τους ανακατέψω με τη θεοληψία της εν λόγω «κυρίας», να υπηρετεί εθελόδουλα τον κομματικό της μικρόκοσμο).
Πάντως, εδώ που τα λέμε, όλοι πιστεύω θα συμφωνήσουμε καλόπιστα πως ούτε και ο πλέον αφυδατωμένος θρησκόληπτος οπαδός δεν θα μπορούσε να στερήσει σε πιστούς και σε απίστους το αδιαπραγμάτευτο δικαίωμα τους να απολαμβάνουν τα ευτελέστερα αγαθά του βίου. Έως και ο πιο αρρωστημένος ιεροεξεταστής δε θα στερούσε στους ακόλουθούς του, την ευκαιρία μίας στιγμιαίας έστω ανακούφισης, την οποία – πασίδηλο μυστικό – κάθε ευσεβής δικαιούται να απολαμβάνει, παραμερίζοντας τον πειθαναγκασμό ακόμη και της πιο υπερφίαλης ή άτεγκτης νηστείας. Έως και ο πιο αδιάλλακτος θρησκευτικός δυνάστης. Όλοι, εκτός από ένα ατόφιο κομματικό «σαπρόφυτο».
Όμως, το παραδέχομαι. Θέλει όντως απύθμενο θράσος, για να εισβάλεις ως δύναμη Κατοχής ή απεσταλμένος, ίσως, του πιο ανάλγητου θρησκευτικού ιερατείου, στην ιερή τραπεζαρία ενός καθημαγμένου Νεοέλληνα (εδώ η επίκληση του ματωμένου Καίσαρα Αλέξιου μόνον σαν ύβρις ακούγεται και είναι). Και όντως θέλει εκ των προτέρων να έχεις ενδώσει ξεδιάντροπα στον πιο ασφυκτικό εναγκαλισμό της αλλοτρίωσης. Να έχεις συνθηκολογήσει με τις αγελαίες αξιώσεις της πιο χυδαίας δικτατορίας. Να έχεις αφιονιστεί με το ναρκωτικό της πιο εθιστικής εξουσίας. Να έχουν πεθάνει «σε μία οικτρή παραμόρφωση τα τελευταία σχήματα των παιδικών αισθημάτων», όπως μαρτυρεί και ο ποιητής της προδομένης Αριστεράς, αλλά και πάλι λίγο μοιάζει. Γιατί – όσο κι αν θεωρηθεί αυθαίρετος και ανάρμοστος ο ισχυρισμός μου – εντούτοις θέλω να ελπίζω!! (Θεέ μου φαντάζει οξύμωρο) πως μέχρι και ένας βασανιστής της επτάχρονης Χούντας δε θα είχε αναστολή, δε θα δίσταζε – πες το και έτσι – να κεράσει στα μπουντρούμια της Ασφάλειας ένα τσιγάρο, τον ιερόσυλο αναρχοκομμουνιστή, προτού τον κάνει μαύρο στο ξύλο!!!
Πλην όμως, αυτό που με ανησυχεί περισσότερο είναι πως το φαινόμενο της Ανόσιας Αφροδίτης δεν συνιστά δυστυχώς ούτε κάποιο αλλοπρόσαλλο ανέκδοτο, ούτε κάποια γραφική περίπτωση. Κάθε άλλο, απεναντίας. Που μεθερμηνευόμενο σημαίνει πως άπασα η κοινοβουλευτική ομάδα του Σύριζα, μηδενός εξαιρουμένου, αποδεικνύει λόγω και έργω πως είναι, φευ, ένας θίασος θεοκάπηλων φερέφωνων που ξεπουλούν τον τόπο και τις τύχες μας, προκειμένου πρωτίστως να μην κρυώσει καν η λατρεμένη τους καρέκλα. Πιστεύω μ’ έναν συνεκτικό κρίκο αναμεταξύ τους. Όλοι τους φαίνονται εκ των πραγμάτων κλωνοποιημένοι ένας προς ένας στο θερμοκήπιο της Λίστας που ενορχήστρωσε ο πολιτικός τους προϊστάμενος, εμφανώς με αξιοζήλευτη μαεστρία, την οποία μάλιστα φρονώ πως θα θαύμαζαν οι θιασώτες των πάσης φύσεως Γκεμπελίσκων.
Όλοι τους – όπως θα λέγαμε σιγοτραγουδώντας – δειλοί, μοιραίοι και άβολοι αντάμα. Όλοι τους, μέχρι τον τελευταίο, εντεταλμένοι σε μία επονείδιστη αποστολή – διαθήκη: να υπογράψουν μέχρι κεραίας τους όρους εκείνου του συμβολαίου που θα τους επιτρέψει να απολαύσουν πολλά παραπάνω, εκτός από έναν ταπεινό καφέ, ένα μισαδάκι ρετσίνα και κάνα άφιλτρο. Και προκειμένου να εκτελέσουν τούτο το επονείδιστο συμβόλαιο, δε θα διστάσουν ούτε και κατ’ ελάχιστο να εισβάλουν και στην τελευταία κουζίνα, ξεζουμίζοντας και φορολογώντας, γιατί όχι, έως και τον ταπεινό τραχανά που εσύ, αχρείε και ανυποψίαστε υπήκοε, βράζεις, για να χορτάσεις την πείνα σου!
Στην τελική, εδώ καταφέραμε να επιβιώσουμε μετά από 400 χρόνια Τουρκοκρατίας, τι μας χαλάει να στερηθούμε συνήθειες μάταιες και επιβλαβείς σαν τους καφέδες, τα τσιγάρα, τα ποτά; Εξάλλου, με υποθηκευμένα τα όνειρα και τους εφιάλτες μας, θα μπορούμε ανώδυνα και εμείς να ενδώσουμε λυτρωτικά στις ριζοσπαστικές εμπνεύσεις που μάς επιφυλάσσει η θεόσταλτη ορδή απ’ όλους αυτούς τους θεότυφλους θεομπαίχτες. Έχουν γνώση οι φύλακες – το δίχως άλλο – και τα τείχη, αθόρυβα και ανεπαισθήτως, υψώνονται, είτε εμείς είμαστε παρόντες, είτε πάλι είμαστε απόντες.
Απ’ ότι φαίνεται, ήξερε καλά τι έλεγε ο μαέστρος… Αν συνηθίσεις το πρόσωπο του τέρατος μπορείς στο τέλος και να του μοιάσεις!
Γιάννης Δημογιάννης για το Νόστιμον ήμαρ.