“Δια την των χρημάτων κτήσιν πάντες οι πόλεμοι γίγνονται”. Πλάτων
Στο “1984” ο Όργουελ αναφέρεται στον διαρκή πόλεμο, μια αυτοτροφοδοτούμενη και αέναη κατάσταση. Και φαίνεται ότι η δυστοπία του επιβεβαιώνεται ξανά, στο νέο μοντέλο πολέμου του 21ου αιώνα.
Οι πόλεμοι μεταξύ κρατών, μέχρι την αρχή του 20ου αιώνα, ήταν σύντομοι. Οι αντιμαχόμενες πλευρές προσπαθούσαν να οδηγηθούν σε μία αποφασιστικής σημασίας μάχη, της οποίας η κατάληξη θα ήταν η βάση για ακόλουθες διαπραγματεύσεις ειρήνης.
Στον 20ο αιώνα, στους δύο παγκόσμιους πολέμους, πολλά δεδομένα άλλαξαν, όμως οι εμπόλεμοι συνέχισαν να προσπαθούν να “κερδίσουν τον πόλεμο”, έστω κι αν η “αποφασιστική μάχη” ήταν η αποτρόπαια επίδειξη της ατομικής βόμβας.
Όπως γράφει ο Ούγκο Γκρότιους στο “De iure belli ac pacis” δεν υπήρχε κάτι τρίτο, μεταξύ πολέμου και ειρήνης. Ο πόλεμος ήταν χρονικά και με ακρίβεια οριοθετημένος. Στην αρχή υπήρχε η κήρυξη του πολέμου, ενδιάμεσα οι μάχες, και στο τέλος η σύναψη ειρήνης- ή η άνευ όρων παράδοση.
Οι Νέοι Πόλεμοι χαρακτηρίζονται από την απουσία του “πραγματικού κέντρου βάρους του πολέμου” (Κλαούζεβιτς): Την αποφασιστική μάχη. Είναι αέναοι. Είναι πόλεμοι που θρέφουν τους πολέμους. Πόλεμοι χαμηλής έντασης, αλλά συνεχούς παρουσίας. (Αγκόλα: 30 χρόνια – Αφγανιστάν: 24 χρόνια- Σουδάν: 20 χρόνια – Σομαλία: 15 χρόνια)
Και έχουν μεταφερθεί, με την υπερεθνική τρομοκρατία, και στα μέρη, στα κράτη, όπου υποτίθεται ότι υπάρχει ειρήνη.
~~
Ενώ οι αντιμαχόμενοι στους προηγούμενους πολέμους επιζητούσαν την νίκη και την κυριαρχία επί του αντιπάλου, οι φορείς των Νέων Πολέμων έχουν να χάσουν πολύ περισσότερα απ’ την ειρήνη, παρά απ’ τη συνέχιση του πολέμου.
Ο πλούτος και η φτώχεια συνεχίζουν να είναι αιτία πολέμου, όμως ο εν δυνάμει πλούτος συνιστά πολύ σημαντικότερη αιτία πολέμων απ’ ό,τι η οριστική φτώχεια.
Στους Νέους πολέμους τα κέρδη δεν προκύπτουν απ’ τη “θετική έκβαση”, την νίκη, αλλά από την αέναη συνέχιση τους. Πέρα απ’ τις βιομηχανίες οπλικών συστημάτων που σίγουρα δεν θα κέρδιζαν τίποτα στην ειρήνη, οι νέοι πολέμαρχοι και η υπερεθνική τρομοκρατία καταφέρνουν χάρη στον πόλεμο να ενταχτούν στην παραοικονομία της παγκοσμιοποίησης.
Ο πόλεμος δεν γίνεται πια για να διασφαλίσει ο κερδισμένος καλύτερες συνθήκες, περισσότερα εδάφη, μεγαλύτερη κυριαρχία, και να λήξει. Ο στόχος, το κέρδος, είναι ο ίδιος ο πόλεμος. Ο πόλεμος καθαυτόν. Ο αέναος πόλεμος.
~~
Για να επιτευχτεί αυτό, ο αέναος αυτοτροφοδοτούμενος πόλεμος, η άσκηση βίας δεν κατευθύνεται (κυρίως) εναντίον των ένοπλων δυνάμεων του αντιπάλου, αλλά εναντίον του άμαχου πληθυσμού.
Στους πολέμους ως τις αρχές του 20ου αιώνα, περίπου το 90% των πεσόντων και τραυματιών ήταν μαχόμενοι. Στους Νέους Πολέμους το 80% των νεκρών και τραυματιών είναι άμαχοι.
Το μέσο της “νίκης” δεν είναι η αποφασιστική μάχη, αλλά η σφαγή αμάχων, ειδικά αν αυτή η σφαγή προβάλλεται στα media. Σκοπός είναι η τρομοκράτηση του πληθυσμού – ακόμα κι εκείνων που πίστευαν ότι είναι ασφαλείς στο θαυμαστό δυτικό τους αυγό. Έτσι παράγεται “περισσότερος πόλεμος”, αφού το πρώτο ζήτημα που τίθεται μέσα στο τρομοκρατημένο κράτος είναι: “Ασφάλεια ή ελευθερία;”
Η Υπερεθνική Τρομοκρατία προσφέρει τη δυνατότητα στις κυρίαρχες ομάδες της Δύσης να μετατοπίσουν τη συζήτηση απ’ τα θέματα του κοινωνικού κράτους στο κράτος ασφάλειας.
Έτσι ο πόλεμος παγκοσμιοποιείται, αφορά στους πάντες, αφού γίνεται έρεισμα για να περικοπούν οι δαπάνες υγείας, παιδείας, πολιτισμού, προκειμένου να εξασφαλιστεί η ειρήνη, προκειμένου να συνεχιστεί ο Αέναος Πόλεμος.
Οι πολέμαρχοι, τα γουρούνια του πολέμου, δυτικά και τριτοκοσμικά, κάθε θρησκείας και απόχρωσης, προσπαθούν να μας πείσουν για την αναγκαιότητα του παραλογισμού χρησιμοποιώντας το σύνθημα του Μεγάλου Αδελφού: “Ο Πόλεμος είναι ειρήνη. Η ελευθερία είναι σκλαβιά. Η άγνοια είναι δύναμη”.
~~~~~~~~~~
Διαβάστε (επειγόντως): Χέρφριντ Μύνκλερ «Οι νέοι πόλεμοι», εκδόσεις Καστανιώτη, μτφ Δασκαρόλη
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Το κείμενο δημοσιεύθηκε στο ένθετο του Νόστιμον Ήμαρ στον Δρόμο της Αριστεράς, το Σάββατο 22.10.2016
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~