ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ – ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: Χρήστος Διαμάντης για το Νόστιμον ήμαρ
Ένα οδοιπορικό σε στέκια και καταλήψεις στον Ελλαδικό χώρο. Μέχρι 28 Οκτωβρίου στο Θέατρο ΕΜΠΡΟΣ
Παρασκευή του Οκτώβρη, γλυκιά βραδιά και το ωραιότερο κορίτσι της πόλης, στο κάτω μέρος της Πλατείας, μπροστά στο Διπλό, χαζεύει τη μαυροκόκκινη να ανεμίζει εκεί ψηλά, στο μικρό μπαλκονάκι του Νοσότρος. Σήμερα είναι ο Τάι, ένας Τούρκος από κάποια γωνιά της Αθήνας. Ο Τάι είναι ένας ωραίος κι ευγενής τύπος γύρω στο 1.70, μελαχρινός, με περιποιημένο μαλλί και ελαφρώς σχιστά μάτια, με μπόλικη αλήθεια κλεισμένη μέσα στον κερατοειδή τους, και ψάχνει τη χαρά και τη λύτρωση μέσα από την ανθρώπινη επικοινωνία, τη γνώση και την αλληλεγγύη, που μόνο ένας κοινωνικός χώρος αλληλεγγύης μπορεί να παρέχει με ανιδιοτέλεια, όχι όμως χωρίς κόπο.
Είχα πάλι ένα από εκείνα τα περίεργα ραντεβού με την Χ. Έσβησε πατώντας τη μισοτελειωμένη γόπα στο πεζοδρόμιο και κοίταξε το ρολόι της. Είχε νυχτώσει για τα καλά,
– Γεια! Στην ώρα μας, ωραία. Πάμε ! Θα σ’ αρέσει! Θέλω πολύ να δούμε αυτή την έκθεση φωτογραφίας μαζί. Πρόκειται για μια έκθεση φωτογραφίας που διαφέρει λόγω της τεχνικής της, γιατί η αρνητική εικόνα γίνεται θετική χωρίς μεσολάβηση εκτύπωσης και αντιπαρατίθεται, κατά κάποιον τρόπο, στην έξαλλη εμπορευματοποίηση και στη γενικευμένη (με αλλαγή χρήσης) φωτογράφιση των καιρών μας. Μια τεχνική που, διόλου τυχαία, ονομάζεται ακόμη αμβροτυπία – εκ του άμβροτος, μη θνητός – δηλαδή «απαθανάτιση». Υγρό κολλόδιο. Τεχνική που χρησιμοποιήθηκε (το 19ο αιώνα), με μηχανή μεγάλου φορμά και απ’ ευθείας εκτύπωση σε γυάλινες πλάκες, γι’ αυτό, και μας ενδιαφέρει το εγχείρημα αλλά, και η θεματολογία του, που είναι μια φωτογραφική χαρτογράφηση συλλογικοτήτων και δομών του κοινωνικού ανταγωνιστικού κινήματος στον Ελλαδικό χώρο. Όπως όλα τα πράγματα, έτσι και οι αγώνες , οι συλλογικότητες και οι καταστάσεις δεν διαρκούν για πάντα. Συνεχώς εκεί που κάτι τελειώνει , κάτι καινούριο ξεπηδά και κάποιες από τις απεικονιζόμενες συλλογικότητες μπορεί να είναι νέες και κάποιες άλλες πολύ γνώριμες.
Ο φωτογράφος ήθελε το θέμα να είναι ελεύθερο, χωρίς περιορισμούς. Γινόταν κουβέντα κι συναποφασιζόταν το πώς και πού θα φωτογραφιζόταν το κάδρο, σπάζοντας, με αυτό τον τρόπο, τη σχέση φωτογράφου και φωτογραφιζόμενου, που είναι και αυτή μια σχέση εξουσίας. Χωρίς να υπάρχει κάποια αισθητική ατζέντα που πρέπει να ακολουθηθεί, τελικά αυτή διαμορφώνεται στην πορεία από όλους και οι φωτογραφιζόμενοι γίνονται φωτογράφοι του εαυτού τους.
-Προσωπικά, γνωρίζω πώς μια φωτογραφία δεν νομιμοποιεί τη στιγμή, αλλά τις ιδέες του ανθρώπου. Γιατί οι άνθρωποι αλλάζουν, αλλά οι ιδέες παραμένουν παντοτινές, είπα. Η Χ. παρήγγειλε τα γνωστά στον μπάρμαν, το φεγγάρι ήταν ψηλά κι εμείς είχαμε στο μυαλό μας τις φωτογραφίες της έκθεσης ακόμα.
ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΑ | Έκθεση Φωτογραφίας Στο Αυτοδιαχειριζόμενο Θέατρο ΕΜΠΡΟΣ https://www.facebook.com/pages/%CE%98%CE%B5%CE%B1%CF%84%CF%81%CE%BF-%CE%95%CE%BC%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%82/137017609828821μέχρι τις 28 Οκτωβρίου.
Ένα φωτογραφικό πρότζεκτ του Γιάννη Στούρνα, που, μέσα σε ένα διάστημα τεσσάρων χρόνων, επισκέφτηκε πάνω από 70 αυτοδιαχειριζόμενους χώρους, σε εικοσιπέντε διαφορετικές πόλεις και χωριά σε όλη την Ελλάδα. https://www.facebook.com/kinematography/