Πολλοί δήθεν εκσυγχρονιστές σε αυτόν τον τόπο έχουν λυσσάξει να μιλάνε για λιγότερο και λιγότερο και λιγότερο κράτος με αφορμή την ΕΡΤ.
Μιλάμε για ανθρώπους που αν μπορούσαν να ιδιωτικοποιήσουν και την ανάσα μας, θα το έκαναν ευχαρίστως, αν μπορούσαν να ξεπουλήσουν τον ουρανό τον ίδιο ρίχνοντάς του μαύρο, θα το έκαναν με χαρά. Λιγότερο κράτος παντού.
Λιγότερα δηλαδή κρατικά νοσοκομεία, λιγότερα κρατικά σχολεία, λιγότερα κρατικά πανεπιστήμια, λιγότερα κρατικά κανάλια, λιγότερα κρατικά ταμεία ασφάλισης. Το κράτος γι αυτούς οφείλει να είναι κομπάρσος, με τους ιδιώτες μπροστά να αλωνίζουν όπως γουστάρουνε.
Βεβαίως, το ελληνικό κράτος που έφτιαξε το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ είναι όντως γεμάτο αδικίες, αγκυλώσεις, αναχρονισμούς, γραφειοκρατία ατελείωτη. Αντί λοιπόν να εκσυγχρονίσουμε αυτό το πολύπαθο κράτος με σχέδιο και προοπτική, επιλέγουμε την εύκολη νεοφιλελεύθερη λύση: το καταργούμε εντελώς ή σχεδόν εντελώς. Το έχουμε μόνο για ασφάλεια, για εθνική άμυνα και για φόρους.
Δηλαδή το έχουμε κατά βάση όχι για να εξασφαλίζει δικαιώματα στους πολίτες αλλα για να επιβάλλει υποχρεώσεις. Θα είναι ένα κράτος το οποίο θα απαιτεί από εσένα χωρίς να μπορείς να απαιτήσεις εσύ από αυτό τίποτα. Όλα τα άλλα θα τα αναλάβουνε οι μπιζναδόροι ιδιώτες. Και το νερό; Και το νερό. Και την υγεία; Και την υγεία. Και την ενημέρωση; Και την ενημέρωση.
Η προηγούμενη αποφράδα κυβερνηση ήταν ικανή, όπως έπραξε με την ΕΡΤ, να έρθει ένα πρωί έξω από το νηπιαγωγείο που δουλεύει η γυναίκα μου και να της πει στα καλά καθούμενα: όξω ρε, τελείωσε, τα σχολεία γίνονται από σήμερα ιδιωτικά. Χωρις προειδοποίηση και κυρίως χωρίς σχέδιο. Στα νοσοκομεία άλλωστε είχανε κάνει την αρχή, βάζοντας εισιτήριο για τον κάθε μαλάκα ασθενή που νόμιζε ότι τάχα μου η υγεία είναι δημόσιο αγαθό.
Σήμερα, έρχονται όλοι αυτοί, που στηρίζουν με σθένος την ιδιωτεία και μιλάνε για τη λεγόμενη “ιδεοληψία” όσων υποστηρίζουν το δημόσιο χαρακτήρα ορισμένων αγαθών, ξεχνώντας βέβαια ότι και η τυφλή υποστήριξη των ιδιωτικοποιήσεων είναι επίσης μια μορφή ακραίας ιδεοληψίας από την ανάποδη.
Είναι βέβαια οι ίδιοι που ποτέ τους δεν πάτησαν το πόδι τους σε συλλογική διεκδίκηση για το κοινό καλό, είναι οι ίδιοι που βρίσκουν ενοχλητικές τις απεργίες, είναι οι ίδιοι που είναι ικανοί για το προσωπικό τους κέρδος να τα βάλουν μέχρι και με τη μάνα τους (είπαμε, ο ιδιώτης επιχειρηματίας δεν λογαριάζει απο ανώτερα αγαθά).
Είναι οι ίδιοι που βλέπουνε τα πρεζάκια στην Ομόνοια ξάπλα και πηδάνε απο πάνω τους κρατώντας τη μύτη τους. Είναι οι ίδιοι που σιχαίνονται τα πάρκα γιατι έχουν καθίσει προηγουμένως οι ”βρώμιάρηδες μετανάστες”. Ειναι οι ίδιοι που δεν θα διστάσουν να πουλήσουν τη χώρα τους την ίδια αν εμφανιστεί κάποιος και τους εξασφαλίσει ενα αποδοτικό επιχειρηματικό σχέδιο για την πάρτη τους.
Στην τελική, ολοι αυτοί, δεν ειναι και τοσο εκσυγχρονιστές όσο εμφανίζονται. Ειναι μάλλον το άνοιγμα στο βαθύ σκοταδι που έχει πέσει η πατρίδα μας, θυσιάζοντας κάθε κύτταρο που αποτελεί την υπόστασή της. Και κυρίως, όχι τυχαία, είναι πρώτα απο όλα ευρωλάγνοι (κι ας μην υπάρχει ευρώ στις τσέπες των Ελλήνων).
Είναι γιατι το νόμισμα ειναι η κορυφαία πράξη εκχώρησης της εθνικής κυριαρχίας. Δώστε τα όλα, λοιπόν. Όσο-όσο. Αρκεί να σώσετε το τομάρι σας.
Τομάρια.
Πάνος Μουχτερός για το Νόστιμον Ήμαρ.