Η ομάδα του Τμήματος Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών της Σχολής Καλών Τεχνών του ΑΠΘ έφτιαξε στην κατειλημμένη Πρυτανεία, την δική της “Γκουέρνικα”.
Την πρώτη φορά που είδα την Γκουέρνικα, δεν ξέρω πόση ώρα την χάζευα. Σαν τους πιο πολλούς, δεν ήξερα αν μου αρέσει ή όχι. Εκεί χάνεται το παιχνίδι.
Σκοπός της τέχνης δεν είναι, μόνο, η ομορφιά. Ούτε τα κουραφέξαλα, περί αφύπνισης συνειδήσεων.
Σκοπός της τέχνης είναι να σε ανησυχήσει. Να σε ενοχλήσει. Να σε κρατήσει. Να σε κεντρίσει.
Σκοπός της τέχνης είναι να ξαναμάθεις το όνομα σου και να μη σε νοιάζει αν λέρωσες. Γι αυτό και σε αφήνει, να την διαβάζεις συλλαβιστά.
Ασχήμια είναι τα χαμένα βλέμματα, οι κομμένες καλημέρες, ασχήμια είναι τρεις άνθρωποι μέσα σε ένα τέταρτο να ψάχνουν τον ίδιο κάδο, ασχήμια είναι να αναθέτεις συνέχεια την ζωή σου, ασχήμια είναι οι αντιπρόσωποι, ασχήμια είναι η ασφυξία κι ο εγκλεισμός και τα άσχημα ψέματα, ασχήμια είναι οι δημοτόμπατσοι να σταματάνε ένα υπέροχο βαλσάκι για να ζητήσουν άδεια από τον ακορντεονίστα και το πρεζάκι που για λίγα ψιλά ξεγυμνώνει 8000 ζωές του μπροστά σου.
Ασχήμια είναι ο φασισμός.
Κοίτα γύρω σου να δεις την ασχήμια.
Η Γκουέρνικα δεν είναι ομορφιά. Αν βρεθεί άνθρωπος να σου πει πως του αρέσει η Γκουέρνικα, είναι ψεύτης.
Δεν είναι όμως ασχήμια. Καθρέφτης είναι.
Πριν λίγο διάβασα πως, τουλάχιστον, ένα από τα παιδιά που ζωγράφισαν το έργο ήταν μέσα στους προσαχθέντες.
Ζούμε χρόνια στην Γκουέρνικα.