Εικόνα από το μέλλον του ταξικού πολέμου, παρουσιάζει τα τελευταία 24ωρα η Βαλτιμόρη αλλά και περιοχές άλλων αστικών κέντρων στις ΗΠΑ, καθώς οι αμερικανικές ένοπλες δυνάμεις αναπτύσσονται για να αντιμετωπίσουν τις μικρές και μεγαλύτερες εξεγέρσεις των κολασμένων του αμερικανικού ονείρου.
Αν οι ίδιες σκηνές εκτυλίσσονταν στο Ιράν ή τη Βενεζουέλα δεν υπάρχει αμφιβολία ότι κάποιοι ίσως να είχαν ζητήσει την έκτακτη σύγκλιση του συμβουλίου ασφαλείας του ΟΗΕ ενώ θα συζητούσαν ακόμη και το ενδεχόμενο στρατιωτικής επέμβασης για την προστασία του πληθυσμού.
Εκτός από τις εκατοντάδες προσαγωγές και συλλήψεις και την απροκάλυπτη βία της αστυνομίας και της εθνοφρουράς εναντίον των εξεγερμένων, αυτού του είδους οι επιχειρήσεις περιλαμβάνουν απαγορεύσεις βιντεοσκόπησης της δράσης των αστυνομικών. Γι’ αυτό άλλωστε επιβάλλεται σχεδόν πάντα και απαγόρευση πτήσεων πάνω από την πόλη ώστε τα ελικόπτερα των μεγάλων τηλεοπτικών δικτύων να μην μπορούν να μεταδίδουν εικόνες σε απευθείας σύνδεση.
Η εικόνα που παρουσίαζε η Βαλτιμόρη αλλά και περιοχές άλλων μεγάλων πόλεων τα τελευταία 24ωρα ελάχιστα διέφερε από την εικόνα μιας χώρας που τελεί υπό στρατιωτική κατοχή ξένων δυνάμεων, με πτήσεις πολεμικών ελικοπτέρων και την κυκλοφορία θωρακισμένων οχημάτων μεταφοράς προσωπικού.
Αρκετές από τις τεχνικές της αστυνομίας έχουν δοκιμαστεί σε εμπόλεμες ζώνες και κυρίως στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη. Είναι χαρακτηριστικό ότι το Ισραήλ στέλνει πολύ συχνά ομάδες εκπαιδευτών σε αστυνομικά τμήματα σε αρκετές πολιτείες των ΗΠΑ προκειμένου να διδάξουν τεχνικές ελέγχου του πληθυσμού.
Οι κινητοποιήσεις που ακολούθησαν την εν ψυχρώ δολοφονία του Φρέντι Γκρέι πραγματοποιούνται με φόντο το αστικό τοπίο μιας από τις έξι φτωχότερες πόλεις των ΗΠΑ. Στη γειτονιά στην οποία συνελήφθη (παρανόμως) το θύμα ένας στους δυο κατοίκους είναι άνεργος, ένας στους τρεις ζει κάτω από το όριο της φτώχειας ενώ ένα στα τρία σπίτια είναι ακατοίκητα μετά την γιγαντιαία επίθεση που πραγματοποίησε το χρηματοπιστωτικό σύστημα των ΗΠΑ στα φτωχότερα στρώματα του πληθυσμού μέσω των δανείων για την αγορά κατοικίας.
Όπως και σε όλες τις μεγάλες αναταραχές που σημειώθηκαν τον 20ο αιώνα στις ΗΠΑ, η φυλετική σύγκρουση είναι απλώς μια δευτερεύουσα πτυχή της βαθύτερης ταξικής σύγκρουσης. Το περίφημο πλέον εξώφυλλο του περιοδικού Τάιμ, με τη σημερινή εικόνα ενός μαύρου να τρέχει να κρυφτεί από την αστυνομία ενώ από κάτω γράφει 1968, επιδέχεται πολλές ερμηνείες.
Όπως και στις συγκρούσεις του 1968, αρκετές από τις οποίες ακολούθησαν τη δολοφονία του Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ από το αμερικανικό παρακράτος (εάν όχι το επίσημο κράτος) το χρώμα του δέρματος των θυμάτων καλείται να καλύψει το χρώμα του χρήματος που προκαλεί τις συγκρούσεις. Αυτό που άλλαξε στο πέρασμα μισού αιώνα είναι ότι το πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο διεύρυνε τις οικονομικές ανισότητες ενώ τοποθέτησε σε θέσεις κλειδιά του κρατικού μηχανισμού μια μικρή ομάδα αφροαμερικανών ως «απόδειξη» της ισότητας όλων των πολιτών.
Ο ίδιος ο Μπαράκ Ομπάμα είναι το απόλυτο σύμβολο αυτής της διαδικασίας καθώς εκπροσωπεί και την εικονική προσπάθεια ενσωμάτωσης του μαύρου πληθυσμού αλλά κυρίως την γιγαντιαία αναδιανομή εισοδήματος σε βάρος των φτωχών που επιχειρείται όλα αυτά τα χρόνια και κυρίως μετά την οικονομική κρίση του 2008-09.
Η Βαλτιμόρη όμως και κυρίως η ανάγκη προσφυγής στις ένοπλες δυνάμεις για τον έλεγχο του πληθυσμού δείχνει και τα όρια αυτού του πειράματος που επιχειρήθηκε τις τελευταίες πέντε δεκαετίες. Χωρίς περιστροφές, αμερικανικές εφημερίδες όπως οι Νιου Γιορκ Τάιμς, αμφισβητούν την ικανότητα των αφροαμερικανών που υπηρετούν σε υψηλά πόστα στο κόμμα των δημοκρατικών αλλά και στο δήμο και την αστυνομία της Βαλτιμόρης να ελέγξουν την κατάσταση.
«Ένας μαύρος δήμαρχος, ένας μαύρος αρχηγός αστυνομίας (και υπονοείται και ένας μαύρος πρόεδρος των ΗΠΑ) δεν έχουν τους δεσμούς με τους φτωχούς μαύρους κατοίκους της περιοχής που θα εξασφάλιζαν την αποκλιμάκωση της έντασης» έγραφε η εφημερίδα.
Σε μια χώρα όπου οι 400 πλουσιότεροι άνθρωποι ελέγχουν περίπου 2,29 τρισεκατομμύρια δολάρια ενώ οι φτωχότεροι πολίτες ζουν σε συνθήκες που παραπέμπουν σε παραγκουπόλεις του τρίτου κόσμου το πρόβλημα δεν μπορεί να λυθεί με πασπαλίσματα φυλετικής ισότητας.
Γνωρίζοντας αυτή την κατάσταση το αμερικανικό κατεστημένο θα στρέφει όλο και συχνότερα την αμερικανική πολεμική μηχανή εναντίον του εσωτερικού εχθρού. Τα 600 δισεκατομμύρια δολάρια που δαπανά ετησίως το Αμερικανικό Πεντάγωνο για τις ένοπλες δυνάμεις θα «πιάσουν τόπο» και στο εσωτερικό των ΗΠΑ.