Με αφορμή τη συμπλήρωση των 100 πρώτων ημερών της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, έγραψα προχθές ένα κείμενο το οποίο, όπως αναμενόταν, αγαπήθηκε όσο κανένα άλλο από τους συριζοταλιμπάν, οι οποίοι βλέπουν στο πρόσωπο του Αλέξη Τσίπρα τον πρώτο αληθινό ηγέτη στην ιστορία της Αριστεράς μετά τον Άρη Βελουχιώτη.
Σήμερα θα προσπαθήσω να προσεγγίσω αυτές τις 100 πρώτες μέρες από μια διαφορετική σκοπιά, εστιάζοντας κυρίως στη διαπραγμάτευση που αποτελεί το βασικό χόμπι της νέας κυβέρνησης από τότε που ανέλαβε καθήκοντα.
Συριζοταλιμπάν φίλοι μου, κρατηθείτε! Σήμερα θα μιλήσουμε μόνο για επιτυχίες!
Ας ξεχάσουμε τις προεκλογικές υποσχέσεις. Ας ξεχάσουμε και τις προεκλογικές δηλώσεις. Ας ξεχάσουμε και την κατάργηση του μνημονίου με ένα νόμο και ένα άρθρο και το “Go back μαντάμ Μέρκελ”. Ας πούμε ότι το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης δεν υπήρξε ποτέ. Ας πούμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κατέβηκε στις εκλογές με μοναδικό μόττο “Θα κάνουμε ό,τι καλύτερο μας επιτρέψουν οι δανειστές”.
Σε αυτήν την περίπτωση, η συμφωνία που ετοιμάζεται να υπογράψει ο ΣΥΡΙΖΑ μόνο ως επιτυχία μπορεί να εκληφθεί. Αν υποθέσουμε ότι βασικό μέλημα του ΣΥΡΙΖΑ, μετά από 40 χρόνια ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, είναι να διατηρηθεί στην εξουσία, μια χαρά τα έχει παίξει τα χαρτιά του ο Αλέξης Τσίπρας.
Οι 100 μέρες ως προπαρασκευαστικό στάδιο ώστε να εξασφαλιστούν τα 100 χρόνια της αριστερής παρένθεσης, ίσως τελικά να μην είναι ένα τόσο σουρεαλιστικό σενάριο.
Εννοείται πως δηλώσεις όπως οι σημερινές του Βαρουφάκη που είπε ότι δε ξέρουμε αν ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι κυβέρνηση τον Ιανουάριο – μαλακίες, μια χαρά κυβέρνηση θα είναι – λέγονται για να λέγονται.
Η αλήθεια είναι ότι η συμφωνία θα περάσει αέρας και από το εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ και από τον κόσμο. Ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να μιλούσε για ρήξη με τους εταίρους αλλά ρήξεις στο εσωτερικό του υπάρχουν ελάχιστες. Την ίδια πολυφωνία που διατηρούσε ως αντιπολίτευση, την ίδια πολυφωνία διατηρεί κι ως κυβέρνηση. Του αρέσει να πορεύεται με συνθέσεις, όχι με διασπάσεις.
Μάλιστα, πήγε την πολυφωνία ένα βήμα παραπέρα τοποθετώντας ή διατηρώντας σε καίρια πόστα, πρόσωπα αρεστά στο πιο δεξιό ή συντηρητικό κομμάτι της κοινωνίας – Παυλόπουλος, Πανούσης, Στουρνάρας, Ταγματάρχης, Παπαγγελόπουλος κτλ. Τον Καμμένο, τον Κοτζιά και την Κουντουρά δεν τους μετράω γιατί ήταν προαπαιτούμενα για το σχηματισμό κυβέρνησης.
Αγνοώντας τις όποιες μεμονωμένες αντιδράσεις, το Μέγαρο Μαξίμου έχει δείξει ότι θα τους στηρίξει απόλυτα, όσες μπαρούφες κι αν κάνουν – κι έχουν κάνει ήδη αρκετές.
Ο Αλέξης Τσίπρας προσπαθεί να κρατάει τους πάντες σχεδόν ευχαριστημένους. Και προς το παρόν, τα καταφέρνει περίφημα.
Όσον αφορά στο περιεχόμενο της συμφωνίας, ο ΣΥΡΙΖΑ θα προσπαθήσει να τονίσει – το κάνει ήδη – πόσο πιο φιλολαϊκό είναι από το μέηλ Χαρδούβελη. Ότι αποφύγαμε τα χειρότερα.
Πράγματι, όπως όλα δείχνουν, οι επικουρικές συντάξεις δε θα μειωθούν, τουλάχιστον άμεσα, άρα τα γερόντια θα είναι ευχαριστημένα, ενώ και οι ομαδικές απολύσεις έχουν φύγει από το τραπέζι. Νίκη ψυχολογίας.
Η αύξηση του ΦΠΑ σε κάποια είδη – στα περισσότερα – θα παρουσιαστεί ως συμψηφιστική με τη μείωση σε ορισμένα άλλα, δηλαδή θα μας πουν “τί είχαμε τί χάσαμε ψωλέο το ξεχάσαμε”. Νίκη κι εδώ.
Η επιβολή έκτακτων εισφορών δε θα αγγίξει τα λαϊκά στρώματα και θα γίνει προσπάθεια να περαστεί στη συνείδηση του κόσμου ως χτύπημα της Κυβέρνησης στους λίγους πλούσιους, στους ολιγάρχες, κάτι που δεν είχε κάνει καμία κυβέρνηση στο παρελθόν. Νίκη ταξική.
Το μπλόκο στις πρόωρες συνταξιοδοτήσεις δε θα αφορά όσους έχουν ήδη βγει στη σύνταξη αλλά ζμπούτσα μας κιόλας, αφού εδώ και 5 χρόνια έχει καλλιεργηθεί η άποψη ότι η πρόωρη συνταξιοδότηση είναι του σατανά και πρέπει όλοι να δουλεύουμε μέχρι να μας μαζέψουν από το πάτωμα. Άλλη μια νίκη για τους (ήδη) συνταξιούχους.
Σχετικά με τον ΕΝΦΙΑ, που αποτελούσε το μεγάλο αγκάθι της κυβέρνησης Σαμαρά κι έχει προκαλέσει δυσαρέσκεια στους συριζαίους με τη συνέχισή του, παρουσιάζεται ήδη ως μέτρο της προηγούμενης κυβέρνησης που πολύ απλά δε μπορεί να καταργηθεί, εξαιτίας της δεινής οικονομικής κατάστασης στην οποία παραλήφθηκε η Ελλάδα – πατριωτικό καθήκον. Το ίδιο πάνω-κάτω ισχύει και με την επαναφορά του κατώτατου μισθού στα 751 και με το αφορολόγητο στα 12.000. Όχι νίκη αλλά ούτε και ήττα.
Ως συμπληρωματικά των παραπάνω, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει φροντίσει να κάνει κάποιες κινήσεις επικοινωνιακού περιεχομένου, τις περίφημες ανάσες αξιοπρέπειες, στις οποίες περιλαμβάνονται η εξεταστική επιτροπή για το πώς φτάσαμε ως εδώ, η επιτροπή διεκδίκησης των γερμανικών αποζημιώσεων, η επιτροπή λογιστικού ελέγχου για το χρέος, το νομοσχέδιο για την ανθρωπιστική κρίση, το άνοιγμα της ΕΡΤ, η αποκατάσταση των καθαριστριών του ΥΠΟΙΚ, η κατάργηση των φυλακών τύπου Γ και οι 100 δόσεις. Κινήσεις που αποτελούν σίγουρα νίκες ψυχολογίας και εκτός από τις 4 πρώτες και νίκες ουσίας.
Αν προσθέσεις και την εικόνα μιας κυβέρνησης που διαπραγματεύεται αδιάκοπα κι ακούραστα επί 4 μήνες, ενώ εξετάζει και επιλογές πέραν των παραδοσιακών δανειστών, τα θετικά πρόσημα για το ΣΥΡΙΖΑ πολλαπλασιάζονται. Καλώς ή κακώς, οι Θεσμοί δεν έχουν καταφέρει να καθυποτάξουν την παρούσα κυβέρνηση, όπως συνέβαινε με τις προηγούμενες. Έχουν υποστεί ήττα, έστω και μικρού βεληνεκούς. Κι αυτό έχει αναγνωριστεί από την πλειοψηφία του λαού, εξού και τα υψηλά ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ στις δημοσκοπήσεις – κυρίως η χαοτική διαφορά με τη Νέα Δημοκρατία.
Τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ φροντίζουν στις τηλεοπτικές κι όχι μόνο εμφανίσεις τους – οι οποίες είναι εσκεμμένα πυκνές και σε καθημερινή βάση – να τονίζουν ότι οι Θεσμοί ενδιαφέρονται μόνο για υφεσιακά μέτρα νεοφιλελεύθερου χαρακτήρα και καθόλου για την προοπτική ανάπτυξης της χώρας. Και δεν έχουν άδικο. Θυμηθείτε μόνο πώς παρουσιαζόταν η Τρόικα και το μνημόνιο από τα στελέχη της προηγούμενης κυβέρνησης. Σαν μεσσίες.
Φυσικά σε όλα τα παραπάνω βοηθάνε κι άλλοι δύο βασικοί παράγοντες. Πρώτον, η αντιπολίτευση είναι ανύπαρκτη, οπότε αντίπαλον δέος ή άλλη εναλλακτική δεν υπάρχει – το αντιμνημόνιο πέθανε -, και δεύτερον, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει μπροστά του εκλογικές αναμετρήσεις.
Η κυριαρχία του είναι αδιαμφισβήτητη. Παίζει μπάλα μόνος του, όπως είχα γράψει τις προάλλες.
Αυτά λοιπόν ως μία πιο ρεαλιστική προσέγγιση και ανάλυση των γεγονότων, είτε μας αρέσουν είτε όχι.
Επέλεξα να χρησιμοποιήσω στον τίτλο τη φράση “Επιστροφή στον ρεαλισμό” μόνο και μόνο γιατί έχει γίνει καραμέλα στο στόμα των τηλεδημοσιογράφων που ενώ τη λένε γελάνε κάτω από τα μουστάκια τους.
Κι όταν αυτοί γελάνε, εμείς συνήθως κλαίμε.
by To Skouliki Tom
(Ανήθικο δίδαγμα: Φαντάζομαι πως αυτοί που αντέδρασαν σε όσα έγραψα προχθές, θα βρίσκουν όσα διάβασαν παραπάνω εξαιρετικά κολακευτικά για τη νέα Κυβέρνηση. Άντε βρε! Να τη χαιρόμαστε!)
Επιστροφή στο σουρεαλισμό στη σελίδα μας facebook.com/TheThreeMooges