Συνεχείς αντιδράσεις από τα μέσα ενημέρωσης και τους διασημότερους δημοσιογράφους τους, προκαλεί η πρωτοβουλία της προέδρου της βουλής, Ζωής Κωνσταντοπούλου, για σύσταση επιτροπής με σκοπό τον λογιστικό έλεγχο του δημόσιου χρέους.
Ο Άρης Πορτοσάλτε αποκάλεσε την επιτροπή «τριτοκοσμική», ενώ ο Πάσχος Μανδραβέλης θυμήθηκε το ντοκιμαντέρ Deptocracy του φρεσκο-απολυμένου τότε από τον Σκάι δημοσιογράφου Άρη Χατζηστεφάνου, για να δείξει πως τέτοιου είδους εγχειρήματα είναι αντιαισθητικά – σχολιάζοντας παράλληλα και τις στυλιστικές επιλογές ενός εκ των ομιλητών κατά την εναρκτήρια συνεδρίαση της.
Όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης – το καθένα για τους δικούς του λόγους – καταδίκασαν την απόφαση του προεδρείου της βουλής να προχωρήσει σε μια κίνηση σαν αυτή, ειδικά εφόσον δεν εκλήθησαν στα εγκαίνιά της.
Επιτέθηκαν μάλιστα –με προεξέχοντα τον Ευάγγελο Βενιζέλο – και στον πρόεδρο της Δημοκρατίας, Προκόπη Παυλόπουλο, επειδή παρευρέθη στην εκδήλωση – Μάλλον ο «ανώτατος δημοκρατικός θεσμός» δεν θα είναι ποτέ πια ο ίδιος μετά την απόσυρση του Καρόλου Παπούλια.
Τα κανάλια ασχολήθηκαν κι εκείνα ενδελεχώς με την επιτροπή λογιστικού ελέγχου του χρέους. Βασικά, όχι με την ίδια την επιτροπή και τον σκοπό της, αλλά με το διαφημιστικό σποτ της, το οποίο επιμελήθηκαν οι συντελεστές του Debtocracy. Αξιοσημείωτο, μάλιστα, είναι το γεγονός ότι ακόμη και το ΚΚΕ θίχτηκε από τα δύο μικρά βίντεο που κυκλοφόρησαν στο διαδίκτυο. Φαίνεται πως το Κόμμα δεν έχει πρόβλημα μόνο με όσα προπαγανδιστικά βίντεο της ΚΝΕ χρησιμοποιούν τα Looney Tunes για να επιτεθούν με γελοίο τρόπο στους πολιτικούς της αντιπάλους.
Η επιτροπή λογιστικού ελέγχου του χρέους αναμένεται να συμβάλλει και σε διαγραφή μέρους αυτού, είπε η Ζωή Κωνσταντοπούλου σε μια από τις ομιλίες της αυτές τις μέρες. Αυτό είναι και το μεγαλύτερο ερωτηματικό που δημιουργείται από όλη αυτή τη διαδικασία, καθώς η κυβέρνηση έχει αποδεχτεί το νομιμότατο των χρεών της Ελλάδας προς τους πιστωτές και την πλήρη αποπληρωμή τους στο ακέραιο.
Η επιτροπή οφείλει διευκρινίσεις και απαντήσεις.
Ξεπερνώντας, όμως, αυτό το πρόβλημα, στην περίπτωση της ΕΛΕ τίθενται κι άλλα σημαντικά ζητήματα. Καταρχάς, το πώς δημιουργήθηκε αυτό το χρέος. Πίσω από τα δανεικά κρύβονταν συμφωνίες με στελέχη των περασμένων κυβερνήσεων για μίζες, προμήθειες, δώρα, και μαύρα χρήματα στα κομματικά ταμεία. Επιπλέον, υπήρχαν τρανταχτές υπερτιμολογήσεις και τεράστια σκάνδαλα αισχροκέρδειας.
Με τα λίγα νομικά που κατέχω, μιλάμε για καραμπινάτες περιπτώσεις παραβιάσεων μερικών εξαιρετικά σημαντικών διατάξεων του ποινικού κώδικα. Μάλιστα, εφόσον τίθεται ζήτημα δημοσίου συμφέροντος, συνήθως αυτές οι περιπτώσεις κρίνονται ιδιαίτερα αυστηρά από τα αρμόδια δικαστήρια. Εκτός κι αν σε λένε Παπακωνσταντίνου.
Το ράλι εξοπλισμών της δεκαετίας του 1990 και οι υπερκοστολογημένες και πολλές φορές ανεκπλήρωτες παραγγελίες τεχνολογικών προϊόντων και κατασκευαστικών έργων για λογαριασμό των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004, αποτέλεσαν ζητήματα που συζητήθηκαν ενδελεχώς τα προηγούμενα χρόνια. Όμως όλα αυτά αντιμετωπίστηκαν σαν φυσικό φαινόμενο κι όχι ως αποτέλεσμα πολιτικών –κυρίως- επιλογών.
Η ενδεχόμενη απόδειξη ότι η ελληνική κρίση και τα λεγόμενα «προγράμματα προσαρμογής» χτίστηκαν πάνω στο ψέμα ενός χρέους που δημιουργήθηκε επειδή «ζούσαμε πάνω από τις δυνάμεις μας» και γιατί «μαζί τα φάγαμε», αφαιρεί κάθε ψήγμα ιδεολογικής στήριξης των μνημονιακών θεωρητικών της Ελλάδας και του εξωτερικού.
Οι «άσωτοι Έλληνες» δεν ήταν τελικά και τόσο άσωτοι, και οι πολιτικοί παράγοντες που έλαβαν χρήματα από τα έργα, τα όπλα και τα υπόλοιπα τεχνολογικά ή μη συστήματα που ήρθαν στην Ελλάδα (ή δεν ήρθαν) πακεταρισμένα μαζί με τις προβλεπόμενες μίζες, δεν λογοδότησαν ποτέ.
Τα εγκλήματα αυτά οφείλουν και πρέπει να γίνουν γνωστά στο ελληνικό και το διεθνές κοινό. Ο κόσμος πρέπει να μάθει πώς οι καθ’ όλα δημοκρατικά εκλεγμένοι πολιτικοί παράγοντες μιας χώρας, συνέβαλαν στην καταστροφή της ιδιωτικής και δημόσιας οικονομίας κι επέλεξαν να «διορθώσουν» αυτήν την καταστροφή αποτελειώνοντας περισσότερα από τρία εκατομμύρια ανθρώπους και καθιστώντας τον φασισμό και τον ναζισμό ως κυρίαρχο πολιτικό ρεύμα.
Κι όλα αυτά μέσα σε μόλις τέσσερα χρόνια.
Φυσικά, σε αυτήν την ιστορία τον πλέον σημαντικό ρόλο έπαιξαν τα μέσα ενημέρωσης και συγκεκριμένοι δημοσιογράφοι, οι οποίοι λειτουργούσαν ως πλασιέ των νέων οπλικών συστημάτων, έργων, και παντός λογής προμηθειών που το ελληνικό δημόσιο εξασφάλιζε στο πολλαπλάσιο της μέσης τιμής της αγοράς, και με τις προβλεπόμενες προμήθειες του 1-2-3-4% έκαστο.
Αξέχαστα είναι τα δημοσιεύματα για την ανάγκη της Ελλάδας να παραγγείλει εκείνα τα πολεμικά αεροσκάφη, τα άλλα τανκς, τα δείνα υποβρύχια και τα τάδε ελικόπτερα που θα καταστήσουν τη χώρα μας «περήφανη και ασφαλή απέναντι σε κάθε κίνδυνο». Ύμνοι γράφονταν στις εφημερίδες για τα υπερσύγχρονα συστήματα παρακολούθησης που θα εγκαταστήσει η Ελλάδα για να διοργανώσει τους ασφαλέστερους Ολυμπιακούς Αγώνας της ιστορίας. Τελικά αυτά δεν ήρθαν ποτέ. Αλλά πληρώθηκαν.
Αυτό που προσπάθησαν να μας μάθουν τα ΜΜΕ κατά τη διάρκεια της κρίσης ήταν ότι οι μισθοί των δημοσίων υπαλλήλων, οι συντάξεις, τα ατελείωτα προνόμια των συνδικαλιστών και τα καταναλωτικά δάνεια εκτόξευσαν το χρέος και χρεοκόπησαν τη χώρα. Φυσικά, αυτό είναι ένα από τα μεγαλύτερα ψέματα της περιόδου 2010-2014. Κι αυτό για τον απλούστατο λόγο ότι δεν βγαίνουν τα νούμερα. Εάν οι μόνοι που φταίνε για τα 320-και-βάλε δισεκατομμύρια χρέος είναι οι μισθοί των ΔΥ και οι συντάξεις, τότε ο καθένας θα έπρεπε να έχει τουλάχιστον τρεις Φεράρι κι από ένα εξοχικό σε λίμνη Κόμο, Χαβάη και Μπόρα-Μπόρα.
Για να είμαστε βέβαια δίκαιοι, το λεγόμενο «πελατειακό κράτος» ξόδεψε τεράστια ποσά για να ταΐσει τους ανθρώπους του και να δίνει ποσοστά που ξεπερνούσαν το 40% σε ΠΑΣΟΚ και ΝΔ εναλλάξ. Δεν έφεραν όμως αυτά από μόνα τους το ύψος του χρέους στα 320 δισ., ούτε κατέληξαν στις τσέπες όλων. Άλλα πράγματα το έφεραν, κι αυτά οφείλει να ανακαλύψει και να δημοσιοποιήσει η επιτροπή λογιστικού ελέγχου του χρέους.
Παρότι η κριτική του ΚΚΕ για τον κίνδυνο να χωριστεί το χρέος σε «καλό» και «κακό» έχει μια βάση, δεν πρέπει να ξεχνάμε το εξής απλό: Ζούμε σε ένα αστικοδημοκρατικό περιβάλλον, διότι αυτό επιθυμεί η λεγόμενη «πλειοψηφία». Σε κάθε άλλη περίπτωση, το χρέος θα κηρυσσόταν παράνομο από τον ίδιο τον λαό στις πλατείες όλης της Ελλάδας, και η λαϊκή (ή σοσιαλιστική) κυβέρνηση της χώρας θα αποφάσιζε να το διαγράψει μονομερώς.
Επειδή αυτό το ευτυχές γεγονός δεν ήρθε ακόμη, η επιλογή της διερεύνησής του και της αποκάλυψης των παρανομιών που το δημιούργησαν είναι πέρα για πέρα ευεργετική για την ίδια την αστικοδημοκρατία. Αυτή ακριβώς που τα ένοχα ΜΜΕ κι οι ακόμη πιο ένοχοι πολιτικοί παράγοντες επικαλούνται, για να μπλοκάρουν τις έρευνες.
Φυσικά, κι όπως πολλοί γνωρίζουν, καμία έγνοια δεν υπάρχει στα μυαλά αυτών των ανθρώπων για το καλό ακόμη κι αυτής της αστικοδημοκρατίας. Εάν υπήρχε, τότε θα βρίσκονται ήδη εκεί που τους αξίζει. Στη φυλακή.