Όπως μια σκακιέρα έχει πιόνια, κομμάτια, βασίλισσα και βασιλιά, έτσι και η κοινωνία χωρίζεται σε προλεταριάτο, μεσαία και αστική τάξη. Ειδικά στην περίπτωση της ελληνικής κοινωνίας, θα μπορούσε κάποιος να κάνει ταξικό διαχωρισμό σε προλετάριους, αστούς και μεγαλοαστούς, καθώς εκείνοι που κάποτε ανήκαν στη μεσαία τάξη προσπαθήσανε να γίνουνε αστοί. Κάποιοι τα καταφέρανε και κάποιοι όχι.
Στις 15 Ιανουαρίου ο Σύριζα εκλέχθηκε από τον ελληνικό λαό με το μότο «Η ελπίδα έρχεται».
Ψήφισα Σύριζα γιατί στα στελέχη του είδα μια νοοτροπία διαφορετική από αυτές που μας έχει συνηθίσει η πολιτική σκηνή. Είδα ανθρώπους που πονούσαν για το μεταναστευτικό, ανθρώπους πρόθυμους να αντιμετωπίσουν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης προσφύγων, ανθρώπους πρόθυμους να εισάγουν νόμους για την ιθαγένεια. Με κυβέρνηση Σύριζα, μπορούσα να ελπίζω σε μια χώρα που οι πολίτες της μπορούν να διαδηλώνουν ελεύθερα χωρίς να τρώνε ξύλο από τα ΜΑΤ, μια χώρα που οι παρουσιαστές των κεντρικών καναλιών ειδήσεων δεν θα είναι κολλητοί με τα κυβερνητικά στελέχη, μια πολιτεία που θα νοιάζεται για τον πολίτη, είτε αυτός είναι πλούσιος, είτε φτωχός, είτε ζητιάνος, είτε ιερόδουλη.
Εξ αρχής, πίστευα, ότι ο Σύριζα θα συνεχίσει την πολιτική μνημονίων των προηγούμενων κυβερνήσεων, έκρυβα όμως μια ελπίδα ότι θα προσπαθήσει για κάτι καλύτερο, ότι θα είναι πιο ακέραιος και αξιοπρεπής. Όπως και έκανε. Προσπάθησε και απέτυχε. Απέτυχε λόγω αφέλειας, λόγω έλλειψης σχεδίου, λόγω παρορμητικότητας. Απέτυχε γιατί σε κάθε σχέση εξουσιαστή-εξουσιαζόμενου, ο εξουσιαστής θα κάνει τα πάντα για να διατηρήσει την εξουσία. Κι αν κάποτε κάποιος προσπαθήσει να ανατρέψει την εξουσία του, θα φροντίσει να τον ταπεινώσει παραδειγματικά προκειμένου να αποτρέψει τους υπόλοιπους υποτελείς του, από το να τον μιμηθούν. Όπως και έγινε. Ο Σύριζα, ένα απλό πιόνι στη σκακιέρα της πολιτικής, φαντάστηκε ότι μπορεί έτσι απλά να απειλήσει το βασιλιά. Ξέχασε όμως τα υπόλοιπα κομμάτια που τον προστατεύουν. Ολόκληρο το πολιτικό παρασκήνιο οργανώθηκε για να εκμηδενίσει κάθε ελπίδα και προσδοκία. Ένα σκηνικό βγαλμένο από το βιβλίο του Όργουελ «1984».
Ταπεινωμένος και διχασμένος πλέον ο Σύριζα καλείται να συνεχίσει μια πολιτική λιτότητας με ακόμα χειρότερα μέτρα αντιβαίνοντας σε όλες τις προεκλογικές του δηλώσεις. Όμως, το κύριο πρόβλημα του πλέον, δεν είναι εξωτερικό αλλά εσωτερικό αφού πληθώρα στελεχών του είναι δυσαρεστημένοι με την κατάσταση που δημιούργησαν. Η ρήξη μεταφέρθηκε από την Ευρώπη στο εσωτερικό του κόμματος και απομένει, πλέον, να φανεί αν ο Σύριζα θα καταφέρει να επιβιώσει ή θα αφομοιωθεί από το πολιτικό σύστημα που σιχαθήκαμε όλα αυτά τα χρόνια.
Dum spiro, spero. Για τον Σύριζα όμως τελειώνει το οξυγόνο. Μπορεί το όνομα να συνεχίσει να υπάρχει αλλά ο Σύριζα όπως τον ξέρουμε πεθαίνει και μαζί του πεθαίνει και η ελπίδα.
Από τον Πέτρο Ρούσσο για το Νόστιμον ήμαρ