Με 222 ΝΑΙ ψηφίστηκε το μνημόνιο no3 της ακροδεξιάς κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα, σφραγίζοντας πια οριστικά και αμετάκλητα την άνευ όρων παράδοση της χώρας σε διεθνή και τοπικά χρηματοπιστωτικά μεγαθήρια και γραφειοκρατικούς δικτάτορες.
Η χθεσινή νύχτα εισαγάγει μια νέα εποχή στην ήδη αποσαθρωμένη πολιτική ζωή της Ελλάδας, καθώς στο μέλλον η οποιαδήποτε κοινοβουλευτική διαδικασία δεν θα έχει καμία απολύτως χρηστική εφαρμογή στα πλαίσια της Δημοκρατίας και θα λειτουργεί μόνο για τυπικούς λόγους, προκειμένου να διατηρείται η στρεβλή εντύπωση πως η Ελλάδα υφίσταται ως αυτόνομο κράτος, νομικά ακέραιο.
Ουσιαστικά, αυτό που συνέβη είναι μια ανεπανάληπτη προδοσία των δικαιωμάτων ενός ολόκληρου λαού στο όνομα της διατήρησης ενός νομισματικού και πολιτικού μορφώματος που είναι φτιαγμένο για να παρασιτεί σε μειονεκτούσες οικονομίες με νεοναζιστικές τακτικές διαχείρισης πληθυσμών. Πρόκειται για τον ήδη εδραιωμένο Ευρωναζισμό, ένα πολιτικό φαινόμενο που εκδηλώθηκε πριν τις αρχές του 21ου αιώνα και αναπτύχθηκε αργά πλην μεθοδευμένα προκειμένου να οδηγηθεί σε αυτήν την υπερισχύουσα παντοδυναμία του. Τα μέσα που χρησιμοποιεί προκειμένου να επιβάλλεται στις λαϊκές μάζες είναι ως επί το πλείστον η ψευδής υπόσχεση επικείμενης ανάκαμψης του ελληνικού λαού δια των υφεσιακών μέτρων εφαρμογής, στην οποία υπόσχεση συμμετέχουν έμμισθα όλα τα μεγάλα Μέσα Ενημέρωσης στην Ελλάδα, εν γνώσει της επικινδυνότητας που οι τακτικές αυτές φέρουν, όχι μόνο για τα δικαιώματα και τα δημοκρατικά ιδεώδη, αλλά και για ανυπεράσπιστες ανθρώπινες ζωές που κρίνονται ευάλωτες σε τέτοιες κρίσεις, δηλαδή το μεγαλύτερο ποσοστό της κοινωνίας.
Ο Ευρωναζισμός δείχνει πως ήρθε για να μείνει, ενώ η σταθερότητα που επιδιώκει να δημιουργήσει ως καθεστώς για την διατήρηση της ύπαρξης του επιφέρει όλο και σκληρότερα μέτρα επιβολής, για να κρατά τα θύματα-θεμέλια του σε διαρκή υποταγή δια της πεποίθησης τους πως η προσπάθεια ανατροπής του είναι μάταιη και το μόνο που προξενεί είναι επιπλέον συμφορές – εξ ου και η σκληρή τιμωρία του ελληνικού λαού που τόλμησε να πει ΟΧΙ στις 5 Ιουλίου, λαμβάνοντας τώρα έναντι αντιτίμου μια σκληρότερη συμφωνία από αυτήν που αρνήθηκε.
Η συμφωνία που υπερψηφίστηκε την νύχτα 13 με 14 Αυγούστου θα βουτήξει την κοινωνία σε αισχρότερες κοινωνικές συνθήκες των ήδη υπαρχουσών, επί τη προφάσει των οποίων η σαθρή κυβέρνηση υπόσχεται ότι παραμένει για να τις απαλύνει, κρίνοντας τες ως αναπόφευκτες και υπερυψώνοντας επί του παρόντος την ανάγκη για ελάφρυνσης των επιπτώσεων τους. Όλα αυτά βέβαια αντιστοιχούν σε ένα μεγάλο ψέμα, καθώς η κυβέρνηση εμφανώς παραμένει στην εξουσία μόνο και μόνο επειδή ξεπουλήθηκε με άγνωστα μέχρι στιγμής κίνητρα, ή καλύτερα ήταν εξ αρχής ξεπουλημένη και όλο αυτό το θέατρο που έπαιξε αποτελούσε απλώς μια ιστορικής σημασίας κυβερνητική τραγωδία, με μοναδικό θύμα το φιλοθεάμων κοινό.
Το ερώτημα τώρα τίθεται ως προς αυτούς που αποτάσσονται τις ευρωναζιστικές τακτικές της κυβέρνησης στην οποία συμμετέχουν και διατείνονται πως αυτά τα μέτρα είναι ενάντια των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Αν αυτοί δεν παραιτηθούν και δεν προσπαθήσουν να ανατρέψουν το καθεστώς στο οποίο “εν αγνοία τους” συμμετείχαν, τότε σημαίνει πως ήταν αυτοί που ανέλαβαν τους πιο απαιτητικούς ρόλους στο έργο που παίχτηκε, καθώς πρωταγωνίστησαν ως αντίπερα όχθη και αντιδραστική δύναμη προκειμένου να διατηρήσουν ελπίδες της κοινωνίας σε μια εξουσία που προ πολλού απέδειξε το εγκληματικό ποιόν της. Περιμένουμε να δούμε, αλλά όχι για πολύ ακόμη, καθώς ο χρόνος έχει ήδη λήξει.
Το ζήτημα πλέον αφορά κατά κύριο λόγο τον λαό, ως και είθισται σε τέτοιες περιπτώσεις. Ο λαός πλέον πρέπει να οργανωθεί σε μια μαζική στάση πληρωμών προς αυτό το σαθρό κράτος, να δημιουργήσει συλλογικότητες που θα ανατρέψουν το παρόν καθεστώς και να επιδιώξει τον οριστικό απεγκλωβισμό από τον Ευρωναζισμό. Τον τρόπο που θα το κάνει αυτό αποδεικνύεται ιστορικά πως ο λαός τον επινοεί όταν η ανάγκη το επιβάλλει. Επειδή όμως η ιστορία δεν είναι ένας μονόδρομος “ακμής – παρακμής – θανάτου – αναγέννησης”, καθότι έχουν υπάρξει φορές που κοινωνίες εξαφανίζονται για πάντα εξ αιτίας απολυταρχικής επιβολής, ο λαός πρέπει να βιαστεί και να συνειδητοποιήσει πως τα περιθώρια έχουν τελειώσει.
Η λύση οφείλει να αναζητηθεί στον διπλανό, αυτόν που υποφέρει εξίσου. Η συνεργασία είναι αναγκαία, πριν έρθουν τα φασιστικά τέρατα και κερδίσουν όλο το έδαφος.