Για όσους με προσποιητή αφέλεια αναρωτιούνται γιατί δεν φιλοξενούν οι άλλες γειτονικές χώρες τους Σύριους πρόσφυγες, που υποτίθεται είναι και ομόθρησκες:
Το σύνολο των προσφύγων εντός της Συρίας ανέρχεται σε περίπου 8 εκατομμύρια σε σύνολο πληθυσμού 23 εκατομμυρίων κατοίκων. Ανθρώπων που γυρνούν σαν φαντάσματα ψάχνοντας κάποιο ασφαλές μέρος ανάμεσα στις μάχες και στα ερείπια των πόλεων, που κάποτε φιλοξενούσαν τις ζωές και τα όνειρά τους.
Εκτός Συρίας ανέρχονται σε 4,088,000.
Εκ των οποίων 2,1 εκατομμύρια που έχουν καταγραφεί από την UNHCR στην Αίγυπτο και το Ιράκ (σε ασφαλείς περιοχές υπό τον έλεγχο της κυβέρνησης) αλλά κυρίως στον Λίβανο, την Ιορδανία. Και το μεγαλύτερο μέρος, 1,9 εκατομμύρια, στην Τουρκία (βλέπε σχετικό χάρτη και στοιχεία της UNHCR).
Οι χώρες αυτές σηκώνουν το βάρος της διαμονής και διατροφής αυτών των ανθρώπων σε απέραντα στρατόπεδα, όπου φυτοζωούν χειμώνες και καλοκαίρια τώρα, με χρήματα που διαθέτουν ανάμεσα σε άλλους και οι χώρες του Κόλπου.
Χώρες με ακραίο και συντηρητικό Ισλάμ, όπως η Σαουδική Αραβία και τα Εμιράτα, δίνουν κάποια λιγοστά χρήματα αλλά δεν θα ήθελαν σε καμία περίπτωση να δεχτούν πληθυσμούς ανοιχτούς, σχετικά φιλελεύθερους, συνηθισμένους στην εργασία, την μικροεπιχειρηματικότητα, οικογένειες που μοιάζουν με τις Ευρωπαϊκές του νότου, πληθυσμούς δυτικότροπους δηλαδή, όπως οι Σύριοι, για λόγους ευνόητους.
Άλλα καθεστώτα, όπως το Ιράν, για τους ίδιους λόγους. Και ακόμη περισσότερο γιατί και το Ιράν, όπως και το καθεστώς Πούτιν, είναι οι βασικοί υποστηρικτές του σφαγέα Άσαντ, η παρουσία του οποίου κάνει τον εμφύλιο να διαρκεί.
Η Ευρώπη, με 450 εκατομμύρια πληθυσμό, ο οποίος έχει και άμεση συγγένεια με τους Σύρους, πολύ περισσότερο από τα κράτη του Κόλπου ή την Τουρκία (η καταγωγή τους είναι Ασσυριακή, Ελληνική, Φοινικική, Ρωμαϊκή, εν μέρει Αραβική και σε σημαντικό βαθμό από όλα τα έθνη της Ευρώπης, από την εποχή των σταυροφοριών), έχει μέχρι στιγμής δεχτεί μόλις 350.000 πρόσφυγες.
Όσον αφορά την κατανομή τους, αντικατοπτρίζει μια φυσιολογική σύγχρονη μεσοαστική/μικροαστική κοινωνία. Αυτό που ήταν η κοινωνία της Συρίας πριν τον πόλεμο.
Συγκεκριμένα:
Άνδρες (49.5%) Ηλικία Γυναίκες (50.5%)
9.1% 0 – 4 8.6%
10.7% 5 – 11 10.1%
6.5% 12 – 17 6.1%
21.8% 18 – 59 23.9%
1.3% 60 + 1.7%
Και κάτι ακόμη. Όλα αυτά είναι γνωστά στις Ευρωπαϊκές Κυβερνήσεις εδώ και καιρό.
Και απλά γύρισαν το κεφάλι αλλού. Αρνήθηκαν να αναλάβουν το κόστος μιας σοβαρής δράσης στη Συρία για να σταματήσει ο πόλεμος. Παρά τις προσπάθειες, η αλήθεια είναι, μερικών όπως της Γαλλίας (που είναι όμως αδύναμη και ανίσχυρη αυτή την εποχή) να πείσει τους εταίρους και τις ΗΠΑ να δράσουν σοβαρά. Δεν προετοίμασαν τίποτα γι’ αυτούς τους ανθρώπους. Απέκλεισαν κάθε δυνατότητα να ζητήσουν άσυλο επί τόπου. Έχτισαν τείχη. Κι έχωσαν το κεφάλι στο χώμα.
Μέχρι να αρχίσει η έξοδος των απελπισμένων.
Έχει ξανασυμβεί αυτό στην Ιστορία. Και δημιούργησε κινήματα, ανέτρεψε συμμαχίες, άλλαξε τους χάρτες, συγκλόνισε την ευρωπαϊκή κοινή γνώμη. Όλα αυτά έμειναν χαραγμένα στα αριστουργήματα των ζωγράφων και διανοητών της εποχής. Στους χιλιάδες νέους ρομαντικούς (καθολικούς, προτεστάντες, άθεους) Ευρωπαίους που χάθηκαν στα πεδία των μαχών.
Λέγονταν Έξοδος του Μεσολογγίου. Ή, ακόμη, Καταστροφή της Χίου.
Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος
Ο χάρτης και τα σχετικά στοιχεία ακολούθως στο επίσημο site της UNHCR:
https://data.unhcr.org/syrianrefugees/regional.php