Τον Ράμφο έπρεπε να έχει η Μέρκελ στην επταμερή κι όχι κάτι γατάκια σαν τον Ολάντ και τον Ντάισελμπλουμ.
Περιμένοντας τα αποτελέσματα της μίνι Συνόδου Κορυφής, έπεσα σε εκπομπή με τον φιλόσοφο Στέλιο Ράμφο και τον βοηθό φιλοσόφου Άρη Πορτοσάλτε. Στην αρχή νόμισα ότι ήταν αθλητικό ένθετο για το βόλεϊ, ο Άρης σέρβιρε, ο Ράμφος κάρφωνε, ο Άρης ξανασέρβιρε, ο Ράμφος ξανακάρφωνε, κάποια στιγμή, εκεί στου μακελειού την άψη, το πράμα μπερδεύτηκε και, αντί για τον Ράμφο, κάρφωσε ο Άρης από μόνος του. Όχι, δεν ήταν βόλεϊ, ήταν η χιλιοστή ογδοηκοστή συνέντευξη του Ράμφου στον Σκάι -ρε παιδιά, έχουμε ένα κενό στο πρόγραμμα, τι να κάνουμε; Φωνάξτε τον Ράμφο, που είναι πάντα πρόθυμος για το καλό-, η οποία έγινε σε μουσείο, για να υπομνησθεί η αχαριστία των κράτους, που δεν έχει φτιάξει ακόμη μουσείο για τον Εθνικό μας Φιλόσοφο. Τον ξέχασε κι αυτόν η πολιτεία.
Σμπαράλια με έκανε ο Στέλιος Ράμφος, μου έσουρε τα εξ αμάξης κι ας μην ήταν εποχούμενος. Είπε ότι εγώ ο νεοέλληνας δεν υπακούω στους κανόνες, γιατί το μόνο που θέλω είναι η βολή μου. Ότι είμαι τεμπέλης κι αν κάποτε εργάζομαι σκληρά, δεν αποδίδω, γιατί και πάλι δεν ακολουθώ τους κανόνες. Οι κανόνες είναι το πρόβλημά μου, γι’ αυτό και πρέπει να βρίσκομαι απαραιτήτως εντός της Ευρώπης. Αυτοί έχουν κανόνες από παλιά και μόνο αυτοί μπορούν να μου τους επιβάλουν κι εμένα που είμαι νεοσσός. Εκατό φορές με κανονιοβόλισε ο Ράμφος και στο τέλος μου είπε ότι είμαι και σχιζοφρενής, διότι θέλω και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο, όπου πίτα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ και σκύλος το ευρώ. Όταν ομιλούν οι φιλόσοφοι για σχιζοφρένεια, δεν είναι άθλιος στιγματισμός των ασθενών, είναι διανοητικό θάρρος.
Ο Ράμφος είναι ένας φιλόσοφος που σκέπτεται και ομιλεί σαν θεολόγος. Ο Θεός έφτιαξε κάποτε τους κανόνες και τους παρέδωσε στον άνθρωπο. Ο άνθρωπος οφείλει -εν τη απέραντη ελευθερία του- να τηρεί τους κανόνες απαρέγκλιτα, αλλιώς ο Θεός θα του στείλει φωτιές, κατακλυσμούς, αγγέλους με κοφτερά σπαθιά. Κιμά θα τον κάνει τον άνθρωπο ο Πανάγαθος, θα τον λιώσει από αγάπη, για να τον επαναφέρει στην τάξη και να του σώσει την ψυχή. Για το σώμα ουδείς μπορεί να εγγυηθεί, άλλωστε το σαρκίον είναι φθαρτό και εφάμαρτον κι ό,τι παθαίνει το παθαίνει επειδή τα θέλει ο κώλος του. Στην κυριολεξία, ρωτήστε και τους Σοδομίτες.
Για μένα τον αμαρτωλό νεοέλληνα, ο άγγελός μου είναι η Ευρώπη και το ματωμένο σπαθί του τα Μνημόνια. Καλώς έπαθα όσα έπαθα τα τελευταία πέντε χρόνια, μου άξιζε και η ανεργία, και η φτώχεια, και ο ξενιτεμός, και η αυτοκτονία. Στα Σόδομα ζούσα επί δεκαετίες, δίκαιη, άρα, και επιβεβλημένη η πυρά του εξαγνισμού, κάηκα εγώ και γλίτωσε ο ενάρετος Λωτ, 337% αυξήθηκαν στην πενταετία οι δικοί μου φόροι, 9% οι φόροι των ενάρετων πλουσίων.
Τον Ράμφο έπρεπε να έχει η Μέρκελ στην επταμερή κι όχι κάτι γατάκια σαν τον Ολάντ και τον Ντάισελμπλουμ.