Δεν είναι στου απείρου τους λειμώνες τα βήματά μας σε ετούτον τον πλανήτη. Είναι πορείες σε κακοτράχαλα μονοπάτια, είναι αναζήτηση τροφής σε άνυδρες ερήμους, είναι πλεύσεις σε τεράτων στενά, είναι θανάτου κυνηγητό σε αδιέξοδα σοκάκια. Δεν ήρθαμε εδώ ως φίλοι κανενός θεού που θα ρίχνει με βροχή το φαΐ μας, που θα ζεσταίνει με πούπουλα τα σώματά μας.
By Πρόβατο όχι Αρνί
Για όλα γραμματόσημο στην πλάτη μας κολλάμε την πάλη, τον αγώνα, αλλιώς παράδοση το ταχυδρομείο δεν κάνει. Ό,τι μοιάζει κερδισμένο με ροζ ατσαλάκωτο πουκάμισο και πέντε νούμερα του τζόκερ, είναι τέτοιας ευτέλειας που η απόδοσή του ως βίωμα και μακροχρόνια ικανοποίηση, αγγίζει το ολοστρόγγυλο μηδέν. Δεν μπορώ λοιπόν να δεχτώ ό,τι μου επιβάλλουν ως μονόδρομους.
Όπως σε όλα μου πασχίζω, έτσι κι αυτούς θα πασχίσω να τους αλλάξω, να ανοίξω περάσματα. Τα “όχι” μου δεν είναι -δεν ήταν ποτέ- αυτοσκοπός, είναι η ασπίδα μου όμως που θα αποκρούσει τα χτυπήματα, που θα μου δώσει το χρόνο να κάνω κι εγώ την κίνησή μου, να προσπαθήσω να στήσω τη ζωή μου όπως τη θέλω. Αρνούμαι λοιπόν.
Αρνούμαι τη χώρα που έχει έστω και έναν υποστηρικτή του φασισμού. Δεν μπορώ να ανεχτώ ότι τη μέρα της δίκης των ναζί, λίγα μέτρα μακριά απ’ το δικαστήριο ένας ακόμη μετανάστης έπεφτε θύμα τραμπουκισμού κάποιων φουσκωμένων κομοδίνων. Όχι στο δικό μου κόσμο, όχι τέτοιες κομμένες φλέβες του ανθρωπισμού, όχι τέτοια γονατίσματα του πολιτισμού.
Αρνούμαι ότι ο πολιτισμός μας σταματάει εκεί που το χρώμα του δέρματος αλλάζει. Έχει σύνορο εκεί που οι γλωσσικοί φθόγγοι δε συνταιριάζουν με αυτούς που κατά μια -διαστρεβλωμένη έννοια- ακούγονται σε αυτόν τον γεωγραφικό τόπο μερικές χιλιάδες χρόνια τώρα. Υψώνει τείχος μπροστά σε οτιδήποτε δεν είναι πολύ αντρικό, πολύ οικογενειακό, πολύ εθνικό, πολύ νταβραντισμένο, πολύ αμόρφωτο! Αρνούμαι ότι ο πολιτισμός μας είναι straight, body builder, Ναζί και Έλληνας!
Αρνούμαι ότι έχοντας δυο μέρες να μπω στο ίντερνετ και περνώντας έξω από περίπτερο στα Εξάρχεια, είδα κρεμασμένες εφημερίδες που πουλούσαν παιδικό θάνατο. Ότι μπρος στα φύλλα που θα πιστώνονταν, κάποιοι μαγείρεψαν και ντρόγκαραν και ψωνίστηκαν και προέτρεψαν σε λιντσάρισμα. Ότι το κίτρινο δεν αρκεί πια να τους χαρακτηρίσει και το βαθύ κόκκινο, απ’ το αίμα που θέλουν τόσο να τρέξει, όζει αφόρητα και κάνει τις γειτονιές μας αβίωτες.
Αρνούμαι τα παιδιά στην εφηβεία που πηδιούνται για μια νύχτα, σαν με συμβόλαιο, παίρνοντας όμορφες selfie στο κινητό. Που το σεξ τους δεν είναι παράγωγο του ακραίου έρωτα, που τα δαγκώματά τους δεν βάζουν στο δέρμα δόντια που να φτιάχνουν tattoo “για πάντα”. Που η αφέλεια κι ο παρορμητισμός τους έχουν υποκύψει στο porn κάποιου www. Δε θέλω να τους επιβάλλω κάτι, κι ίσως να είμαι ήδη ξεπερασμένος, λέω όμως ότι δεν είναι των λέξεών μου.
Αρνούμαι τον υπουργό μιας αριστερής κυβέρνησης που μιλάει για “επιστημονικά” τετελεσμένη κατάληξη ενός κρατουμένου. Δε μου κάνεις κύριε! Αν ο τύπος είναι ο χειρότερος εγκληματίας, είσαι υποχρεωμένος να εξασφαλίσεις ότι θα ζήσει όλη του τη ζωή για να εκτίσει την ποινή που η δικαιοσύνη θα του επιβάλλει. Για να υποφέρει την θολή παρέα των Ερινυών τα βράδια και τη διαύγεια της μνήμης του τη μέρα. Οτιδήποτε διαφορετικό θα είναι ήττα δικιά σου, ήττα της κυβέρνησής σου και -μια ακόμη- ήττα του άθλιου συστήματος που υπηρετείς.
Αρνούμαι να βλέπω αποσβολωμένος να φεύγουν τα καράβια στο γιαλό. Τα δικά μου καράβια. Ούτε “στο καλό” θέλω να τους γνέφω, ούτε τα πόδια μου ρίζες να ‘χουν και το στόμα μου ασάλιωτο νεκροταφείο λέξεων να ‘ναι. Αν δεν κυνηγάω -άνεμος- τα ιστία τους, αν δεν επιμένω -γλάρος- στο “μαζί” του ταξιδιού, τότε δεν είχε κανένα νόημα που κάποτε κατηφόρισα ως το λιμάνι. Τότε ας έμενα στους πάνω μαχαλάδες. Εκεί που ακούν για θάλασσα και λεν “μια μέρα μπορεί και να βουτήξω στην αρμύρα της”.
Αρνούμαι τις κοινές στρατιωτικές ασκήσεις της χώρας μου με το Ισραήλ. Όχι, δε θα καταπιώ αμάσητες τις ανοησίες των στρατηγικών κερδών και της όψιμης φιλίας με ένα κράτος κατά συρροή δολοφόνο. Βουλευτές του Συριζα είχαν μπει στο “Καράβι για τη Γάζα”, είχαν δει από κοντά την όψη του μακελάρη, πώς επιτρέπουν, πώς μένουν σιωπηλοί, πώς δεν γκρεμίζουν τον κόσμο όταν τους βάζουν στο πλάι αυτού που πριν δέκα μήνες σκότωνε παιδιά στην παραλία, γκρέμιζε με σχέδιο κάθε γειτονιά της Παλαιστίνης, βομβάρδιζε νοσοκομεία και σταμπαρισμένα κτίρια “μη στόχους”; Πώς; Πού είναι η φωνή τους; Δεν πίστεψα ποτέ στους υπόλοιπους, σε αυτούς πίστεψα…
Αρνούμαι να πάψω να γράφω ή να μιλώ για ‘σένα. Σε εφτά βασίλεια ραψωδός και στα εφτά για ‘σένα θα τραγουδάω.
ΥΓ. Το κείμενο το έγραψα ακούγοντας εναλλάξ και σε πολλαπλή επανάληψη τα: Kein Zuruk (Wolfsheim), Κλωστές τα μαλλιά σου (Χρήστος Θηβαίος), Let’s pretend (Tindersticks), Lose your soul (Dead man’s bones), Μου ‘πες θα φύγω (Παύλος Σιδηρόπουλος)
*Ο απίθανος πίνακας είναι της Μαΐτας Χατζηιωανίδου. Ένα ακόμη δώρο, ένα ακόμη μεγάλο ευχαριστώ.