«Ως πεπρωμένο εννοείται το καθορισμένο από τη μοίρα, το προδιαγεγραμμένο, που κατευθύνει, απαρέγκλιτα, τον ανθρώπινο βίο, χωρίς ο άνθρωπος να είναι σε θέση να αντιδράσει σε ό,τι η μοίρα του επιτάσσει για το μέλλον και την εξέλιξη του».
Η Χάνα Άρεντ στο βιβλίο της «Ο Άιχμαν στην Ιερουσαλήμ: Έκθεση για την κοινοτυπία του Κακού» κάνει μια πολύ ενδιαφέρουσα παρατήρηση. Κατά την διάρκεια της δίκης του Άντολφ Άιχμαν (Adolf Eichmann) για τα εγκλήματα που διέπραξε κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου όντας ο ενορχηστρωτής του «Ολοκαυτώματος» των Εβραίων και υπεύθυνος για την πιστή εκτέλεση της «Τελικής Λύσης», δηλαδή την γενοκτονία όλων των Εβραίων που ζούσαν στην Ευρώπη, ο δημόσιος κατήγορος Γκίντεον Χάουσνερ (Gideon Hausner) παρέθεσε απόσπασμα του Ιουδαίου προφήτη Ιεζεκιήλ «…και όταν Εγώ πέρασα από μπροστά σας και είδα να είστε μολυσμένοι μες στο ίδιο σας το αίμα σας είπα: Να ζήσετε πνιγμένοι μέσα στο αίμα σας, έτσι να ζήσετε» και εξήγησε ότι τα λόγια αυτά πρέπει να ερμηνευθούν σαν η προσταγή που δόθηκε στο εβραϊκό έθνος από την πρώτη στιγμή της εμφάνισής του στην ιστορία». (σελ.23, Εκδόσεις Νησίδες).
Η Άρεντ σχολιάζει λοιπόν ότι: «Αυτά ήταν ‘κακοχωνεμένη ιστορία και φτηνή ρητορεία΄ επιπλέον, έρχονταν σε αντίθεση με την παραπομπή του Άιχμαν σε δίκη, αφού υπαινισσόταν πως πιθανόν ήταν ένα απλό και αθώο όργανο υλοποίησης ενός πεπρωμένου που είχε προκαθοριστεί μυστηριωδώς ή εκπρόσωπος, πράγμα απαραίτητο για να ανοίξει ‘τον δρόμο που ακολούθησε αυτός ο αιματοβαμμένος λαός’, για να εκπληρώσει το πεπρωμένο του».
Η εξαιρετικά αυτή εύστοχη παρατήρηση της Άρεντ συνεχίζεται όταν παρομοιάζει αυτήν την αναφορά περί «πεπρωμένου του λαού του Ισραήλ με το αντίστοιχο δόγμα του ναζιστικού καθεστώτος περί «Γερμανικού Πεπρωμένου».
«Κατά τα χρόνια του πολέμου, το ψέμα με την μεγαλύτερη πέραση στον γερμανικό λαό ήταν το σύνθημα ‘Ο αγώνας του πεπρωμένου για τον Γερμανικό λαό’ (Der Schicksalkampf des deutschen Volkes), που το επινόησε ο Χίτλερ ή ο Γκαίμπελς και έθρεψε τριπλά την αυτό-εξαπάτηση του Γερμανικού λαού: πρώτον, υπαινισσόταν ότι ο πόλεμος αυτός δεν ήταν κοινός πόλεμος, δεύτερον, ότι τον είχε ξεκινήσει το πεπρωμένο και όχι η Γερμανία και τρίτον, ήταν ζήτημα ζωής και θανάτου για τους Γερμανούς, που έπρεπε είτε να αφανίσουν τους εχθρούς τους είτε να αφανιστούν» (σελ. 48).
Η μεταφυσική αυτή μεταφορά της άσκησης εξουσίας προς κάτι «ανώτερο», προς το αναπόφευκτο μέλλον του, που έχει ήδη χαράξει η ‘μοίρα’, είναι μια αγαπημένη πρακτική στην ελληνική κυβέρνηση.
Οι συχνές αναφορές του πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά για την άμεση επικοινωνία που διατηρεί με τα θεία, «Μίλησα μέχρι και με τον Θεό, δεν μπορεί να γίνει κάτι καλύτερο» που δήλωσε κατά την έξοδο του από τις διαπραγματεύσεις που είχε με την Τρόικα στις 30/10/2012 ή ότι «Τώρα είναι η Ελλάδα που μετράει και τίποτα άλλο. Και είμαι βέβαιος, ότι με τη βοήθεια της Παναγιάς, θα κερδίσουμε. Μάχη δύσκολη, ανηφορική, δύσβατη, με συνεχείς αναταράξεις, θα την κερδίσουμε» δήλωση που έκανε κατά την διάρκεια των εορτασμών της Θεοτόκου στις 14/08/2012, υποδηλώνει πλήρως την ανάθεση των πολιτικών αποφάσεων κατευθείαν στο υπερβατικό και στο φαντασιακό κόσμο της ορθόδοξης θρησκείας.
Η Παναγία ως ανώτατος Άρχων της Ελληνικής Δημοκρατίας (σκεφτείτε ποια εικόνα βρίσκεται πάνω από τα κεφάλια της δικαστικής εξουσίας) τίθεται επικεφαλής ακόμα και στις οικονομικές διαπραγματεύσεις με τους δανειστές του IMF και μάλιστα αποφασίζει ποιο είναι το καλύτερο για την χώρα και τους πολίτες της.
Ο πρωθυπουργός λοιπόν λειτουργεί ως εντολοδόχος της «ανώτερης εξουσίας» μετατίθοντας την ευθύνη τυχόν αποτυχίας στο διηνεκές της επουράνιας εξουσίας.
«Η Ελλάδα προώρισθε να ζήσει και θα ζήσει» όπως χαρακτηριστικά έλεγε ο Χαρίλαος Τρικούπης τον περασμένο όμως αιώνα, όχι όμως λόγω μια πετυχημένης διακυβέρνησης αλλά λόγω της ύπαρξης ενός ‘θεϊκού σχεδίου’.
Άλλωστε είναι γνωστό ότι η Παναγία «φυλάει» την Ελλάδα και τα όποια δεινά την έχουν βρει κατά καιρούς είναι απλά και αυτά μέρος του ίδιου σχεδίου αφού λειτουργούν ως δοκιμασία για τους θρησκευόμενους (ή μη). Η πίστη άλλωστε πολλών Ελλήνων πολιτών σε διάφορους αμόρφωτους, γυρολόγους μοναχούς, όπως ο γέροντας Παϊσιος, δείχνει την θέληση μεγάλης μερίδας χριστιανών ορθόδοξων να πιστέψει σε μια μελλοντική διακυβέρνηση του πλανήτη χωρίς κάποιο ιδιαίτερο κόπο, απλά εκπληρώνοντας το «θεϊκό σχέδιο» που κρύβει το ελληνικό πεπρωμένο. Το ελληνικό άλλωστε DNA και η ύπαρξη υπέρ-γονιδίων όπως είναι το γονίδιο «ΙΧΩΡ» που συναντάται αποκλειστικά και μόνο στο ελληνικό αίμα (καθότι είμαστε ένα ‘κοινωνικό σφαγείο’ και ως εκ τούτου μπορούμε να μιλάμε για καθαρά αίματα και συκώτια), βοηθάει αυτήν ακριβώς την εκπλήρωση του πεπρωμένου της παγκόσμιας επικυριαρχίας των Ελλήνων.
Ο Αντώνης Σαμαράς έχει προ πολλού δείξει ποια κατεύθυνση ακολουθεί αφού δηλώνει πρόθυμος, ωσάν άλλος Μωυσής, να σώσει την χώρα και τον ελληνικό λαό πάση θυσία και βέβαια να πράξει όπως αυτός νομίζει ότι είναι ωφέλιμο για την ίδια και βέβαια για το πεπρωμένο της, βάζοντας μας στην σκέψη μήπως και αυτό το σχέδιο σωτηρίας του το υπέδειξε η Παρθένος Μαρία εμφανιζόμενη ως καιόμενη βάτος ένα μελαγχολικό απόγιομα του Μάρτη στην Ηρώδου Αττικού.
(Υποθέτουμε ότι αυτός είναι και ο λόγος που κλείνει τα ψυχιατρικά ιδρύματα της χώρας, ώστε να μην έχει να φοβηθεί τυχόν εγκλεισμό του σε αυτά όταν αρχίσει να μιλάει με όλα τα σεραφείμ και τα χερουβείμ. Aλλά το «πεπρωμένο φυγείν αδύνατο.»)